همین پریروز بود. توی آسانسور گیر کردم. حواسم نبود که ساعت داره 10 میشه و برق قطع میشه. خوبی آسانسورهای منطقه های ما (فقیر نشین ها که آسانسورش قدیمیه و شیک نیست) اینه که درب محافظ نداره. یعنی راحت میشه دست کرد لای قطعات قفل مکانیکی و درب رو باز کرد. همون که از بیرون با کلید مخصوص درب رو باز میکنن. اول از همه موبایلم رو درآوردم و چراغ قوه رو روشن کردم. بدبختانه آسانسور از طبقه، پایین تر رفته بود و دستم به قفل مکانیکی نمی رسید. چندبار در زدم. کسی نیومد کمک. همه یا بیرون خونه بودند یا خواب. کلیدم را درآوردم و با زحمت بسیار بلند ترین کلید رو پشت اهرم قفل، قرار دادم. با کلی مصیبت و درد انگشت بابت هل دادن کلید پشت اهرم، بالاخره درو باز کردم و نجات یافتم!

مطلب زیر توسط نویسنده وبلاگ تربیت نگاشته شده است. تذکر بسیار به جا و عمیقی است و جا دارد به عنوان مسلمان، به آن فکر کنیم:

سفرنامه زیر توسط هم میهن عزیز جناب آقای محمدی نائینی نوشته شده است. از آنجا که ایشان در صنعت توریسم در ایران فعال است نگاه بسیار خوبی به لبنان داشته و با زبان شیوا و جذابی سفرنامه خود را نوشته است. ایشان تصاویر خوبی هم گرفته که البته گاهی عکس گرفتن خصوصا در ضاحیه برایش دردسر ایجاد کرده. متن سفرنامه و تصاویر بدون هیچ تغییری در محتوا یا کیفیت در اختیار شما قرار می گیرد. امیدوارم مثل من لذت ببرید.

شهید دکتر مصطفی چمران را شاید لبنانی ها بیشتر از ما بشناسند. آنها در سخت ترین زمان ها و مشکل ترین وضعیت ها با او زندگی کرده اند. در هجوم رژیم صهیونیستی و مبارزه بر ضد اشغالگران، در جنگ های داخلی و هجوم مسیحیان تندروی کتائب و قتل عام شیعیان، در سقوط نبعه و تل زعتر، در گرسنگی و تشنگی، در محاصره، در گرما و رطوبت مدیترانه، در ....

آنچه ما امروزه به نام حرکت جهانی صهیونیسم می شناسیم، تقریبا هشتاد سال از ولادت شوم آن می گذرد. این حرکت، در واقع ادامه شیطنت های سازمان یهودی قدیم است که با سازماندهی و تشکیلات پیچیده و مخفی، و نفوذ در مناصب مختلف اقتصادی و سیاسی، در نهایت به مرحله آخر رسیده و اعلام موجودیت کردند.

باید بدانیم دشمنی یهود (یهودیان، و نه دین یهود) با اسلام و خصوصا با پیامبر اعظم ما محمد ابن عبدالله صلوات الله علیهما، دشمنی دیرینه است. به ما در تاریخ گفته اند حضرت محمد صلی الله علیه و آله یتیم بوده اند. ایشان پدرش را قبل از ولادت و مادرش را در چند سالگی از دست داده است. باید کمی به عقب برگردیم و ببینیم داستان چیست؟ اصلا چرا پدر بزرگ پیامبرِ ما را عبدالمطلب (غلام مطلب) نام نهادند.

ولید جنبلاط فرزند کمال جنبلاط، پس از پدرش رهبر دروزیان لبنان شد. وی آنقدر از سیاست پرت بود که می گویند روز ختم پدرش سوار بر موتور هارلی داویدسون با کت چرمی سیاه درحالیکه دوست دخترش با لباسی قرمز پشتش سوار بود به مجلس آمد. در دنیای سیاست لبنان وی به برف پاک کن یا حزب باد شهرت دارد. به این دلیل که مواضع بسیار متناقضی را یکی پس از دیگری اتخاذ می کند. البته تغییر موضع در لبنان هزینه می برد! یادم هست یکبار ایران موفق به این تغییر موضع شد! اما بعد از چند ماه، موضع جنبلاط دوباره عوض شد. ظاهرا عربستان توانسته بود بیشتر هزینه کند!

ظهر یکی از مسئولین ارتش سوریه داشت در رادیو نور مصاحبه تلفنی ای رو پاسخ می داد. گفت هیاهوی رسانه ای دشمنان این هست که ارتش سوریه باخته و درحال شکست و عقب نشینی هست. ما سیاستها و تاکتیکهای خودمان را داریم و در زمینی که دشمن برنامه ریخته بازی نمی کنیم. محل و مکان درگیری رو نمیگذاریم تروریستها تعیین کنند. طبق برنامه و استراتژی های خودمان عمل می کنیم. او از حجم عظیم نقاط بازرسی و دفاعی خبر داد و گفت ارتش با تمام وجود درحال مبارزه با تروریستهاست.
هرچند صحبتهای ایشون بیشتر رسانه ای بود و واقعیت میدانی چیز دیگری است اما حرفش تا حدود زیادی درست بود.

در چند سالی که از حضور حزب الله در جنگ سوریه می گذرد، رویه حزب الله عموما دفاع از اماکن متبرکه و گاه شرکت به عنوان نیروهای خط شکن در قالب ارتش سوریه بوده است. حزب الله و خصوصا روحانیون بلندپایه آن، تلاش داشتند تا جاییکه می شود کمترین درگیری و کشتار پیش بیاید تا هم مسلمان نماهای فریب خورده کمتر کشته شوند و هم به نیروهای حزب الله کمتر صدمه وارد آید. اما جنایت ها و بی دینی های جماعت های خارجی تکفیری کار را به آنجا رساند که تصمیم گرفته شد تا تمرکز روی اجرای عملیات و رسیدن به هدف عملیات و پاکسازی مناطق باشد. در این راستا عملیاتهای بزرگی مثل قلمون با مشارکت ارتش سوریه به اجرا درآمد. (البته باید گفت اجرای عملیات در واقع به عهده حزب الله است و پس از آن ارتش سوریه در مناطق عملیاتی جاگیر می شود. یعنی حالت سیاهی لشکر، آنهم پس از پایان درگیری!)

در عراق هم همینطور است! با اینکه شیعیان اکثریت هستند، تا پیشرفتی حاصل آید، استکبار جهانی به بهانه ظلم و ستم به اقلیت ها با آن مقابله می کنند. جلوی حرکت نیروهای مردمی هم برای همین گرفته شد. امریکا با یکی به نعل و یکی به میخ زدن، تلاش دارد تا وضع عراق نابسامان باقی بماند و خودبخود بسوی تقسیم عراق پیش رود. قبیله های سنی عراق عموما با داعش بیعت می کنند. وگرنه شاید داعش پنجاه نیروی خارجی هم در هر ولایت خود نداشته باشد. به گفته دوستان آشنا به وضع عراق، عراقی ها در ذبح و شقاوت و شکنجه دارای فن و هنر هستند! داعش به آنها یاد نمی دهد چطور شکنجه و قتل بکنند، آنها خودشان از داعش وارد تر هستند. ذبح بیش از 1400 دانشجوی دانشکده هوانوردی در سپایکر کم جرمی نیست. در عراقی که مردم در پی محاصره شدید زمان صدام، (از سوی آمریکا) آنقدر فقیر و بیچاره بودند که کسی مدرسه نمی رفت و فرهنگ و تاریخ و ادب عراق رو به سوی نابودی رفت، 1400 نفر دیپلمه، ثروت بسیار ارزشمندی است. هرجا حشد شعبی (بسیج مردمی عراق) به داعش می رسید، قبیله ای که قبلا با داعش هم پیمان بود می آید و به غلط کردن می افتد و می گوید من حاضرم اطلاعات بدهم و همکاری کنم! (بسیج، منطقه رو فتح کرده تازه اقا از ترس جان آمده اظهار ندامت میکنه!)