امروز برای یک کار اداری لازم بود به سرای حکومتی قصر بعبدا بروم. السرای، قلعه کوچک قدیمی ای است که امروزه در دست پلیس بوده و کارهای ثبت احوال و دادگاهی رو آنجا انجام می دهند. این قلعه که جزو آثار ملی لبنان است در قرن 18 میلادی بنا شده است. اولین بار بود آنجا می رفتم. باید از منطقه بعبدا که در شرق ضاحیه است در دامنه کوه بالا می رفتم. خیابانهای باریک به سبک اروپا، محله های خلوت و مرتب و تمیز مسیحی نشین، خانه های زیبا و شیک و منظم، مغازه های مختلف شیک با سبک سنتی یا مدرن، طبیعت زیبا و مشرف به ساحل مدیترانه، هوای لطیف و تمیز و آرامشی که حکمفرما بود، معنی لبنان حقیقی را برایم زنده می کرد. نمی دانم سرّ اینهمه لطافت در مناطق مسیحی شمال چیست. این درحالی است که مناطق مسلمان خصوصا ضاحیه، بسیار نامرتب، کثیف، شلوغ، پرترافیک و پر دود و بی نظم است. برخی می گویند دولت به مناطق مسیحی توجه می کند و به مناطق شیعه ها بی توجه است. برخی می گویند مقصر شهرداریها هستند. برخی می گویند دولت و شهرداریها از ترس شیعه ها و قوم و قبیله های مسلح نمی توانند حضور پیدا کنند و خدمات رسانی کنند. با تمام این احوال، واضح است که لبنان از اختلاف طبقاتی و طایفه ای و منطقه ای رنج می برد. حتی مسیحی ها و ارمنی های مناطق فقیر، از کمترین خدمات و امکاناتی برخوردار نیستند و کوچه های بسیار تنگ و کثیف و کهنه محله هایشان، از ضاحیه هم ناجورتر است.

تعجب نکنید. بله، امام زمان حتما در لبنان هستند. البته بهتر است بگویم، در لبنان هم هستند. قصدم روایت اتفاقات و معجزات دیده شده در جنگ نیست. می خواهم از وجود امام زمان و احترام فوق العاده به ایشان، در قلب های شیعیان لبنان بگویم.
در لبنان هم مردم شب نیمه شعبان، خیابانها را آذین بندی کرده و در فانوس های کاغذی سفید، شمع روشن می کنند. بسیار زیباست خیابانها و کوچه هایی که سرتاسر آن با نور این فانوسها نورافشانی می شود. بچه های پیشاهنگی در خیابان شکلات و آبنبات پخش می کنند و در مساجد و حسینیه ها جشن گرفته می شود.
اما این همه ی ماجرا نیست. اینها ظاهر کار است. علاقه و محبت و احترام به حضرت ولی عصر، آنقدر در شیعیان بالاست که تلاش می کنند شیعه ی منتظر واقعی باشند. به بچه ها از کوچکی احترام به امام زمان را یاد می دهند و هروقت نام آن حضرت برده می شود، به احترام، دست بر سر خود می گذارند. در تصویر زیر بچه های دو ساله مهد کودک را می بینید که برایشان جشن میلاد امام زمان گرفته اند و با خواندن دعای فرج، بچه ها دستشان را روی سرشان نگه می دارند.

نمی دانم این عادت ما ایرانی ها در خودبزرگ بینی، خود برتر بینی و خود بینی (رذیله اخلاقی که شیطان را از درگاه خدا راند) از کجا آمده اما همینقدر می دانم که ضربه های زیادی به ما، روابط اجتماعی، فرهنگی، خانوادگی و دینی ما زده است. الحمدلله ما همه از روحانی و سخنران و استاد دانشگاه و دانشجو گرفته تا بقول یک بنده خدا، لبو فروش و راننده تاکسی، همه و همه خود را معیار حقانیت و حقیقت می دانیم و تا دیگری ذره ای از معیار ما منحرف شد، او را قابل نقد و حتی اهانت و تکفیر می دانیم. وی را کاملا از حقوق شهروندی و انسانی اش قابل محروم کردن می دانیم و دوست داریم به نحوی خفه اش کنیم!

از زمانی که امام خمینی در حوزه به سبب مطالعات و نگرشهای عرفانی مورد غضب روحانیون سنتی بود و استکان فرزند امام را آب می کشیدند، تا دکتر علی شریعتی و تا امروز که دکتر رحیم پور ازغدی را مورد هجمه قرار می دهند، همه ناشی از یک واقعیت است: خود بینی و شخص محوری؛ که هر دو در دین اسلام بشدت مذموم و نهی شده است.

دکتر علی شریعتی که در اوج فعالیت کمونیستهای ضد دین توانسته بود با استفاده از کلام و منطق خاص خودش، جمع عظیمی از جوانان و دانشجویان را جذب کرده و با دین و تشیع آشنا کند، به زودی مورد هجمه افرادی قرار گرفت که شاید از روی حسادت و رقابت، وی را نپسندیدند و تلاش کردند از سخنان و افکار وی، راهی برای تخریب او پیدا کنند. از آنجا که غیر از ۱۴ معصوم و پیامبران، معصوم دیگری نداریم، به سرعت اشکالات عقیدتی و کلامی مختلفی در سخنان وی پیدا کردند و به او تاختند. کار تا جایی بالا رفت که برخی ها وی را حرامزاده هم خواندند.

روز ولادت حضرت عباس علیه السلام روز جانباز، گذشت. شاید شما یک شربت صلواتی یا شکلات و شیرینی از این مناسبت نصیبتان شده باشد. اما ما در لبنان، جانباز نصیبمان می شود. در عملیاتهای حزب الله یا درگیری های عادی روزانه ، فقط اسم شهدا مطرح می شود و تشییع مفصل و با شکوهی برایشان می گیرند. تعداد اندک آنها هم در برابر حجم درگیری و تعداد بالای دشمن، واقعا قابل تحسین است. اما هیچ وقت از جانبازان و مجروحین این عملیاتها نه اسمی برده می شود نه آماری داده می شود.

امروز 20 می سالروز درگیری ارتش لبنان با تروریستهای اردوگاه نهرالبارد است. این اردوگاه در سال 1948 برای پناهندگان فلسطینی در شمال شهر طرابلس تاسیس شد. تقریبا 14 کیلومتر مربع مساحت داشته و در امتداد ساحل قرار گرفته است. پس از جنگ 33 روزه در سال 2006 ، شاکر العبسی با افرادش در اردوگاه شاتیلا ظاهر شد. سپس به اردوگاه نهرالبارد رفت و در آنجا مراکز گروه فتح الانتفاضه را اشغال کرد. کم کم افکار تکفیری و سلفی خود را اعلام کرد به شکلی که خشم برخی گروه های فلسطینی دیگر را بر انگیخت. حتی وی را متهم به رابطه داشتن با القاعده کردند. در پی این مخالفتها، وی برخی افرادش را به اردوگاه البداوی فرستاد. در 23 نوامبر 2006 افراد گروهک فتح الاسلام با کمیته امنیتی اردوگاه بداوی (پلیس های فلسطینی داخل اردوگاه) درگیر شدند. کمیته، آنها را از اردوگاه اخراج کرد و ارتش لبنان هم دو نفر از آنها را بازداشت کرد و تسلیم دادگاه نمود.

شنبه گذشته قرار بود سید حسن نصرالله صحبت کند. با انتشار خبر پیروزی های پله پله و مرحله ای در منطقه کوهستانی قلمون بین لبنان و سوریه، مردم می گفتند معلوم است سید حسن که قرار است شنبه صحبت کند، می خواهد پیروزی در این جنگ را اعلام کند. بعضی هم به شوخی می گفتند: بله، سید به جوانهای حزب الله گفته تا شنبه بزنید تمومش کنید کار رو!

روضة الشهیدین، در دهه های 70 میلادی یک بوستان جنگلی بود که جزو زمینهای شهرداری بیروت به حساب می آمد. این بوستان با 400 هزار متر مربع مساحت، پوشیده از درختان صنوبر بود و زمین های بازی دایره شکل و زمین اسب سواری داشت. اما امروزه تبدیل به قبرستانی از طوایف و ادیان مختلف شده است که بیش از 2000 نفر از آنها عبارت شهید بر قبرشان می درخشد.
اینجا بهشتی است که پس از 38 سال از افتتاح آن به عنوان قبرستان توسط امام موسی صدر، تبدیل به محل زیارت و فاتحه خوانی روزانه مردم شده است. صبح عید فطر و عید قربان، فرزندان بر سر قبر پدران و پدربزرگان خود می روند و هدیه همیشگی آنها فاتحه و دعا است که با دسته های گل و عود و بخور همراه است.

امروز سالروز میلاد با سعادت مولای متقیان حضرت علی علیه السلام است. آن یگانه پهلوان عرب، آنکه به تصدیق قرآن، نفس و جان پیامبر بود و جانش را فدای او نمود، او که شمشیرش بارها مایه حفظ اسلام شد، آنکه علمش سر به کهکشانها می نهاد و عملش، همین بس که عبادات جن و انس در برابر ثواب ضربه شمشیرش، یارای برابری ندارد، آنکه تربیت یافته دامان پیامبر بود و آنکه افتخار همسری فاطمه علیها سلام، دختر گرانقدر رسول الله را داشت، آن یگانه مولود کعبه، آن یگانه صحابی پیامبر که از آسمان برایش هدیه آمد، او که پدر حسن و حسین، سرور جوانان اهل بهشت است. در شمارش فضایل علی علیه السلام زبان قاصر است و قلم یارای نوشتن نمی کند.

دکتر صالح، جوان لبنانی خوش سیما و خوش برخوردی است که در آمریکا پزشکی خوانده است. او به تازگی فارغ التحصیل شده و چند ماه دیگر وارد مرحله تخصص خواهد شد. از آنجایی که چند بار برای زیارت به ایران رفته و اصفهان و تهران و مشهد و قم را دیده، اطلاعات خوبی از ایران دارد و نسبت به اوضاع و اخبار ایران حساس است.

می خواستم از او راجع به توافق هسته ای سوال کنم (که البته فرصت نشد). در مقدمه پرسیدم اصلا آمریکایی ها چقدر ایران را می شناسند. توافق هسته ای چقدر در رسانه ها منعکس شد؟