دوشنبه به لبنان بازگشتم. در این مدتی که ایران بودم به چند علت، کمتر دست به قلم (یا بهتر بگویم: کیبورد!) بردم.

یکی مشغولیت ها و گرفتاری ها و برنامه ها در ماه رمضان بود. علت دیگر این بود که دوست دارم عنوان وبلاگ رعایت شود. یعنی خاطرات لبنان باشد. سوم اینکه خیلی وقتها اینترنت در دسترس نبود. خلاصه مدتی را از دست من آسوده بودید

باید اعتراف کنم اولین باری بود که هیچ رغبتی به بازگشتن به لبنان نداشتم. و حق هم با من بود. از وقتی وارد لبنان شدم متوجه شدم در تمام مدت ماه رمضان در طول شبانه روز فقط 5 ساعت برق (دو ساعت صبح ها و سه ساعت شب) هست و آب هم تقریبا قطع است. تعدادی از اهل محل هم محل های پارک ماشین در کوچه را با زنجیر و میله آهنی، به تصرف خود در آورده اند و جایی برای دیگران نمانده. از طرف دیگر وضعیت امنیتی هم مناسب نیست. از جنوب که اسراییل غاصب هر روز علاوه بر جنایاتش در فلسطین و بخصوص غزه، تجاوزی به لبنان هم می کند و یا شخصی را می رباید و یا مرزهای این کشور را مورد تجاوز قرار می دهد. در شمال هم که حزب الله با تروریستها درگیر است.

اما بشنوید از شمال لبنان، بخصوص منطقه عرسال:

آدم کشان صهیونیست پسر فلسطینی را ربوده و در دهانش بنزین ریخته و او را زنده زنده سوزاندند. برخلاف همیشه تنها به این سبب که وی پاسپورت آمریکایی داشت با فشار آمریکا دادگاهی تشکیل شد. ولی به بهانه دیوانه بودنِ عاملان این جنایت ضد بشری، بی نتیجه ماند. مردم فلسطین با مشاهده این ظلم ضد بشری دست به قیام زدند و ارتش جنایتکار رژیم صهیونیستی هم نوار غزه را زیر آتش گرفت.

فلسطینی ها این بار تنها تر از همیشه اند. چرا که با فریب خوردن برخی سران حماس و بعضی از مردم فلسطین و پشت کردن به حامیان واقعی خود، دستشان را در دستان مهره های تروریست پرور و پادشاهان کشورهای حومه خلیج فارس نهادند و علیه محور مقاومت در عرصه سیاسی و نظامی اقدامات ناجوانمردانه ای کردند.

اسراییل با فریب مسلمانان و فلسطینی ها، و با ایجاد درگیری داخل مسلمانان و اعراب، توانست از یکسو صدمات جبران ناپذیری به همه وارد کند و از سوی دیگر با خائن نشان دادن فلسطینی ها، تلاش کرد تا حمایت اعراب و خصوصا ایران به عنوان مهمترین حامی فلسطین را کمرنگ کند.

روزهای گرم تابستان در ماه رمضان سختی روزه داری را دوچندان می کند. بعضی ها که متاسفانه این عبادت و دستور الهی را نادیده می گیرند و با روزه خوری، بدبختی اخروی برای خودشان رقم می زنند. بعضی ها روزه می گیرند و سعی می کنند به بهترین نحو هم روزه بگیرند. اما بگذارید از کسانی بگویم که با زبان روزه زیر سنگینی ادوات نظامی و اسلحه و گرما و دود باروت در حال دفاع از امت اسلامی در برابر زامبی های ساخته دست اسرایل هستند.

در دنیای سیاست عموما قدرتهای بزرگ کاری به کرم های کوچکی که دشمن برای ضربه زدن به جانشان می اندازد ندارند. چرا که اصلا دیده نمی شوند و ضرری نمی توانند برسانند.

به عنوان نمونه باید به برخی شخصیت های بی شخصیت و آلت دست بیگانه در لبنان نگریست که به خاطر مطرح شدن و مشتی دلار، از جاسوسی و اقدام بر ضد شیعیان هیچ ابایی ندارند. قبلا نمونه هایی را معرفی کرده بودم. مثل سید علی الامین که با همراهی با شبکه های وهابی، سخنانشان از ضدیت سیاسی به ضدیت دینی با شیعه هم رسیده!

امروز یک مزدور دیگر به نام محمد علی حسینی را که حتما نامش را شنیده اید معرفی می کنم.

قول داده بودم بازدید از موزه مقاومت حزب الله (ملیتا) را برایتان روایت کنم. موزه ملیتا در واقع یکی از صدها پایگاه مقاومت است که به پیشنهاد شهید حاج عماد مغنیه به شکل موزه در آمد تا مردم لبنان با زحمات و چگونگی عملیات و زندگی رزمندگان مقاومت آشنا شوند.

حزب الله لبنان پدیده ای تاریخی است که بارها مورد تحلیل و بررسی دوستان و دشمنان قرار گرفته و هنوز هم هیچکدام نتوانسته اند آنطور که باید، آنرا بشناسند؛ خصوصا دشمنان.

حزب الله لبنان را باید در زمینه های تاریخی فرهنگی اجتماعی جغرافیایی و دینی بررسی کرد، وگرنه در شناخت آن دچار خطا خواهیم شد. همه می دانند این حزب نوپا توانسته دستان جنایتکار اسراییل را بارها در خاک لبنان قطع کند و باعث شود جنایتکارترین ارتش دنیا نتواند به خواسته هایش برسد. برای خیلی ها سوال است که چرا ایران در هیچ کشور دیگری نتوانست با وجود کمکها و آموزشها و حمایت هایش، هپیمانی مانند حزب الله لبنان درست کند که اولا توانایی بسیار بالایی داشته باشد، دوم اینکه سر به راه و هم راستا باشد و سوم اینکه با کمترین هزینه بیشترین فایده راداشته باشد. در ادامه دلایل این موضوع را بررسی می کنیم.

امسال فکر نمی کردم شرایط فراهم شود و به ایران بیایم. اما به واقع سلطان جود و سخا حضرت امام علی ابن موسی الرضا علیه آلاف التحیة و الثناء ما را طلبید و شکر خدا به ایران آمدم. سختی سفر با دو بچه کوچک کمتر از آنی بود که فکر می کردم. البته کم خوابی های قبل سفر و بعد از سفر، بخصوص به خاطر شرایط ماه رمضان و کم بودن فرصت افطار تا سحر، کمی مرا تحت فشار قرار داده است.

بعد از مدتی نا امنی و خطر بمب گذاری، به سبب آنکه حزب الله بطور ریشه ای با قضیه برخورد کرد و راه های ورود تروریستها از سوریه به لبنان را بست، روزگار لبنان عادی بود. از طرف دیگر جناح حریری که امیدوار شده بود با ورود به صحنه سیاسی به جایگاه مطلوبش برسد، دست از پشتیبانی تروریستهای لبنان برداشت به حدی که آنها خود را بازی خورده دانستند و بر علیه جریان مستقبل اعلان جنگ و مبارزه کردند. ارتش هم در سایه حمایت جریان 14 آذار (مخالفان حزب الله)، به خوبی توانست بر طرابلس و شمال مسلط شود. با قطع پشتیبانی داخلی و کمک مالی و نظامی به تروریستها، اوضاع امنیتی بر وفق مراد بود به حدی که موانع فلزی و زنجیرهایی که در خیابانهای ضاحیه برای جلوگیری از توقف ماشینها گذاشته بودند را برداشتند. مدت کمی از این ماجرا نگذشت که داعش در عراق سر برآورد و همزمان با آن در لبنان هم انفجارات شروع شد. بر اساس شواهد و گزارشهای منتشره سه انفجاری که تا کنون رخ داد در واقع از لحاظ عملیاتی شکست خورده است. چرا که هیچکدام به اهدافشان نرسیدند.

ماه رمضان در لبنان و کشورهای عربی، ماه سریال های تلوزیونی است. البته ایران خودمان هم دست کمی از آنها ندارد. اما این رسم از قدیم در اعراب بوده و سریالهای مصری و سوریه ای از سریالهای پرطرفدار و پربیننده در میان اعراب بوده و هستند. لبنان هم سریالهایی تولید می کند اما جذابیت سریالهای سوریه ای بیشتر از آن است. مثلا سریال پرطرفدار باب الحاره (دروازه محله) که یک درام اجتماعی است و داستانها و زندگی سوریه ای ها در زمان گذشته را به تصویر می کشد با داستانی زیبا و جذاب، شما را به میان حوادث و روابط مردمان یک محله می برد و با آنها همراه و هم دل می کند.