روز سوم

صبح سید آمد دنبالم. روز اول در مورد قصدم از سفر یک روزه به سوریه در صورت امکان به قصد زیارت حرم حضرت زینب و حضرت رقیه علیهما سلام گفته بودم.

دیشب در منطقه سعدیات، جوانان حامی حزب مستقبل (به رهبری سعد حریریِ فراریِ ساکن در عربستان)، به مجمّع شیعیان  حمله کردند. هفته پیش هم به حسنیه دیگر (حسینیه بالای ده) حمله کرده و با شلیک 60 گلوله به آن، فرار کرده بودند. در لبنان مُجَمَّع (مجتمع) به محلی می گویند که شامل مسجد، حسینیه، سالن درس و کنفرانس و جلسه، و احیانا کتابخانه است و عموما فعالیتهای بسیج گونه و فرهنگی حزب الله در آنجا انجام می شود.

قسمت دوم سفرنامه آقای محمدی نائینی، روز پر خاطره ای را بازگو می کند. هرچند زمان سفر ایشان، در اوج مشکلات امنیتی و خطرات بوده و حساسیت نیروهای امنیتی، باعث ایجاد زحمت برای ایشان شده است اما باید بدانید پنج سال قبل هیچ خبری از ایست بازرسی و گیر دادن نبود.

شهید دکتر مصطفی چمران را شاید لبنانی ها بیشتر از ما بشناسند. آنها در سخت ترین زمان ها و مشکل ترین وضعیت ها با او زندگی کرده اند. در هجوم رژیم صهیونیستی و مبارزه بر ضد اشغالگران، در جنگ های داخلی و هجوم مسیحیان تندروی کتائب و قتل عام شیعیان، در سقوط نبعه و تل زعتر، در گرسنگی و تشنگی، در محاصره، در گرما و رطوبت مدیترانه، در ....

ولید جنبلاط فرزند کمال جنبلاط، پس از پدرش رهبر دروزیان لبنان شد. وی آنقدر از سیاست پرت بود که می گویند روز ختم پدرش سوار بر موتور هارلی داویدسون با کت چرمی سیاه درحالیکه دوست دخترش با لباسی قرمز پشتش سوار بود به مجلس آمد. در دنیای سیاست لبنان وی به برف پاک کن یا حزب باد شهرت دارد. به این دلیل که مواضع بسیار متناقضی را یکی پس از دیگری اتخاذ می کند. البته تغییر موضع در لبنان هزینه می برد! یادم هست یکبار ایران موفق به این تغییر موضع شد! اما بعد از چند ماه، موضع جنبلاط دوباره عوض شد. ظاهرا عربستان توانسته بود بیشتر هزینه کند!

ظهر یکی از مسئولین ارتش سوریه داشت در رادیو نور مصاحبه تلفنی ای رو پاسخ می داد. گفت هیاهوی رسانه ای دشمنان این هست که ارتش سوریه باخته و درحال شکست و عقب نشینی هست. ما سیاستها و تاکتیکهای خودمان را داریم و در زمینی که دشمن برنامه ریخته بازی نمی کنیم. محل و مکان درگیری رو نمیگذاریم تروریستها تعیین کنند. طبق برنامه و استراتژی های خودمان عمل می کنیم. او از حجم عظیم نقاط بازرسی و دفاعی خبر داد و گفت ارتش با تمام وجود درحال مبارزه با تروریستهاست.
هرچند صحبتهای ایشون بیشتر رسانه ای بود و واقعیت میدانی چیز دیگری است اما حرفش تا حدود زیادی درست بود.

در چند سالی که از حضور حزب الله در جنگ سوریه می گذرد، رویه حزب الله عموما دفاع از اماکن متبرکه و گاه شرکت به عنوان نیروهای خط شکن در قالب ارتش سوریه بوده است. حزب الله و خصوصا روحانیون بلندپایه آن، تلاش داشتند تا جاییکه می شود کمترین درگیری و کشتار پیش بیاید تا هم مسلمان نماهای فریب خورده کمتر کشته شوند و هم به نیروهای حزب الله کمتر صدمه وارد آید. اما جنایت ها و بی دینی های جماعت های خارجی تکفیری کار را به آنجا رساند که تصمیم گرفته شد تا تمرکز روی اجرای عملیات و رسیدن به هدف عملیات و پاکسازی مناطق باشد. در این راستا عملیاتهای بزرگی مثل قلمون با مشارکت ارتش سوریه به اجرا درآمد. (البته باید گفت اجرای عملیات در واقع به عهده حزب الله است و پس از آن ارتش سوریه در مناطق عملیاتی جاگیر می شود. یعنی حالت سیاهی لشکر، آنهم پس از پایان درگیری!)

در عراق هم همینطور است! با اینکه شیعیان اکثریت هستند، تا پیشرفتی حاصل آید، استکبار جهانی به بهانه ظلم و ستم به اقلیت ها با آن مقابله می کنند. جلوی حرکت نیروهای مردمی هم برای همین گرفته شد. امریکا با یکی به نعل و یکی به میخ زدن، تلاش دارد تا وضع عراق نابسامان باقی بماند و خودبخود بسوی تقسیم عراق پیش رود. قبیله های سنی عراق عموما با داعش بیعت می کنند. وگرنه شاید داعش پنجاه نیروی خارجی هم در هر ولایت خود نداشته باشد. به گفته دوستان آشنا به وضع عراق، عراقی ها در ذبح و شقاوت و شکنجه دارای فن و هنر هستند! داعش به آنها یاد نمی دهد چطور شکنجه و قتل بکنند، آنها خودشان از داعش وارد تر هستند. ذبح بیش از 1400 دانشجوی دانشکده هوانوردی در سپایکر کم جرمی نیست. در عراقی که مردم در پی محاصره شدید زمان صدام، (از سوی آمریکا) آنقدر فقیر و بیچاره بودند که کسی مدرسه نمی رفت و فرهنگ و تاریخ و ادب عراق رو به سوی نابودی رفت، 1400 نفر دیپلمه، ثروت بسیار ارزشمندی است. هرجا حشد شعبی (بسیج مردمی عراق) به داعش می رسید، قبیله ای که قبلا با داعش هم پیمان بود می آید و به غلط کردن می افتد و می گوید من حاضرم اطلاعات بدهم و همکاری کنم! (بسیج، منطقه رو فتح کرده تازه اقا از ترس جان آمده اظهار ندامت میکنه!)

روز ولادت حضرت عباس علیه السلام روز جانباز، گذشت. شاید شما یک شربت صلواتی یا شکلات و شیرینی از این مناسبت نصیبتان شده باشد. اما ما در لبنان، جانباز نصیبمان می شود. در عملیاتهای حزب الله یا درگیری های عادی روزانه ، فقط اسم شهدا مطرح می شود و تشییع مفصل و با شکوهی برایشان می گیرند. تعداد اندک آنها هم در برابر حجم درگیری و تعداد بالای دشمن، واقعا قابل تحسین است. اما هیچ وقت از جانبازان و مجروحین این عملیاتها نه اسمی برده می شود نه آماری داده می شود.