گاهی آنقدر ایرانی بودن برایمان مهم می شود که ناخودآگاه سعی می کنیم تمام افتخارات را به نام خود ثبت کنیم. هرچند دیگران هم بسیاری از افتخارات و مفاخر ایرانی را به نام خود مصادره کرده اند.

در پی نظر یکی از کاربران عزیز پیرامون تشیع در ایران و لبنان به نظرم رسید در این موضوع تحقیق کنم و صحت اطلاعات خودم را بررسی کنم. اطلاعات قبلی من این بود که علمای شیعه لبنان موجب نشر تشیع در ایران شدند و تشیع در لبنان سابقه طولانی تری از ایران دارد؛ حکومتی نیست و همیشه مورد ظلم و تجاوز دیگر طوایف بوده و در این شرایط دین خود را حفظ کرده است. منبع اصلی آن جناب ابوذر بوده و در زمان قیام امام حسین علیه السلام و عبور کاروان اسرا از لبنان به سوی شام، مردم لبنان با انوار خاندان اهل بیت آشنا شده بودند.

این پست تعدیل شد!
یادم میاد بعد از پیروزی حزب الله در جنگ 33 روزه، تو دانشگاه تهران یه جلسه دانشجویی بود که دکتر ر. برای یه جمع کوچیک بچه ها سخنرانی کرد. شروع کرد از کارایی و قدرت بالای سلاح های ایرانی و ناتوانی آمریکای جنایتکار و اسراییل خونخوار در برابر سلاح های ایرانی صحبت کردن و اینکه از الان به بعد ایران میشه یکی از بزرگترین صادرکننده های سلاح به کل دنیا!

منطقه ی خاورمیانه خصوصا فلسطین و لبنان خواستگاه پیامبران زیادی بوده است. مرقد پیامبران زیادی در لبنان وجود دارد که مورد توجه و زیارت مومنان است. حتی مرقدی وجود دارد که منسوب به حضرت بنیامین، برادر حضرت یوسف علیهما السلام است. در زمان اشغال لبنان توسط رژیم صهیونیستی، صهیونیستها برای زیارت به آنجا می رفتند.

مدتی است مد شده در سایتهای مختلف اصطلاحی به کار می رود که به نظرم اشکال مفهومی دارد و مقصود اصلی را نمی رساند: سبک زندگی اسلامی! بسیاری از سخنرانان و علما و جامعه شناسان و روانشناسان هم در این باره شروع به صحبت کرده اند. اما نکته ی مهم این است که اسلام یک سبک زندگی جدید در کنار دیگر سبکها نیست. اسلام راه  و روش زندگی است برای سالم رسیدن به آخرت، نه سبکی برای زندگی.

انسان فراموشکار است.

وقتی به این دنیا می آییم فراموش می کنیم قبلش کجا بودیم.

وقتی متولد می شویم یادمان می رود در شکم مادر بودیم. کاملا احساسات و ادراکات و افکار و آرزوهایمان را فراموش می کنیم. حتی فراموش می کنیم چقدر به مادرمان زحمت دادیم و او را به رنج و درد انداختیم.

چهار سالمان که می شود یادمان می رود شیرخواره بودیم و راه نمی توانستیم برویم و زمین خوردنهایمان هم فراموش می شود.