از پنج سالی که لبنان هستم، فقط یک بار همراه استاد عزیزی به بعلبک رفتم. یکبار هم هفته گذشته به دیدن یکی از دوستان ایرانی رفتم. قرار شد یکشنبه را به بعلبک برویم. شب را در اقلیم التفاح گذراندیم. صبح زود هوای خنک و مطبوع دهکده انسان را سر حال می آورد. ابرها از نوک قله چون رودی سفید به پایین جاری شده و صحنه زیبایی پدید آورده بود. صبحانه خوردیم و از میان دهکده های جنوب، به طرف بعلبک به راه افتادیم.

یوسف حلاوی فرزند حلمی از روستای قعقعیة الجسر در جنوب لبنان در تاریخ 13-10-1991 به دنیا آمد. او در دهکده ای به دنیا آمد که دشمن صهیونیستی به رودخانه پایین آن یعنی نهر لیطانی چشم طمع داشت و مدتها منطقه را اشغال کرده بود. یوسف هم مانند دیگر مردم، به خاطر ظلم و ستم دشمن، از آنها بیزار بود. در سنین پایین به مقاومت پیوست و آموزشهای نظامی و عقیدتی را پشت سر گذاشت.

استفاده از این مطلب صرفا با ذکر منبع مجاز است.

خیلی از ایرانی ها دوست دارند نظر لبنانی ها راجع به خود را بدانند. بالاخره با حمایت ما از لبنانی ها و کمک به آنها، باید ببینیم آیا علاقه قلبی هم به ما دارند یا رابطه، رابطه ی «رفیقتم رفیق بند جیبتم» است؟

برخلاف تمام گروه های خارجی مختلفی که ایران در طول تاریخ انقلاب به آنها کمک کرده، حزب الله تنها گروهی است که از همه نظر برجسته و مطلوب است. هم نتیجه کارش از همه بهتر بوده، هم احترام فوق العاده ای برای ایران قائل است، اصلا باید گفت، رابطه حزب الله و ایران جدای تمام روابط سیاسی و همپیمانی مرسوم است. رابطه حزب الله و ایران رابطه امام و ماموم است، رابطه ولی فقیه و پیرو.  باید گفت در تبعیت، دست بیشتر ایرانی ها را هم بسته اند و خالصانه و با عقیده راسخ برای هدف خود می کوشند. رابطه حزب الله با ایران بیش از آنکه نظامی و سیاسی باشد، رابطه یک قطعه جدا افتاده از وطن است. وطن جهانی تشیع.

امروز را به بعلبک برای زیارت سیده  خوله اختصاص دادم. بعلبک برخلاف حدیقه الایرانیه و ملیتا، ون خطی مستقیم داره. لذا با سید صحبت کردم که خودم برم سید هم انگار خیلی سرش شلوغ بود، روزه هم بود با کمال میل قبول کرد. پرس و جو کردم جایی به نام مُشرّفیه تاکسی ون های بعلبک اونجا جمع بودند. سوار شدم و صندلی جلو نشستم.

ایرانیان از دیرباز، ملتی غیور و قدرتمند بوده اند. حتی متجاوزان مغول، که در نبود حکومتی قوی توانستند به ایران حمله کنند، رفته رفته در فرهنگ ایرانی مضمحل شدند. متاسفانه، امروزه بسیاری از جوانهای ما با داشتن اطلاعات تاریخی این چنینی، دچار فخرفروشی و خودبرتر بینی هستند. سالهاست در سایتها و شبکه های اجتماعی، نظرات مستکبرانه ای در مورد کشورهای همسایه درج می کنند. هرگاه خبری ناخوشایند از عربستان منتشر می شود، برخی جوانها فحاشی می کنند، برخی تهدید می کنند که یک روزه خدمت ارتش شکم گنده عربستان می رسند، و...
اما جدای از عرق ملی و وطن دوستی، آیا واقعا ایران می تواند ارتش عربستان را یک روزه شکست دهد؟
پیش از هر چیز باید گفت ایران کشور صلح طلبی است که همواره از هنگام انقلاب اسلامی تا به امروز دست دوستی و وحدت به سوی همسایگانش دراز کرده است. لذا استراتژی نظامی ایران مبتنی بر دفاع است نه جنگ و حمله.

روز سوم

صبح سید آمد دنبالم. روز اول در مورد قصدم از سفر یک روزه به سوریه در صورت امکان به قصد زیارت حرم حضرت زینب و حضرت رقیه علیهما سلام گفته بودم.

دیشب در منطقه سعدیات، جوانان حامی حزب مستقبل (به رهبری سعد حریریِ فراریِ ساکن در عربستان)، به مجمّع شیعیان  حمله کردند. هفته پیش هم به حسنیه دیگر (حسینیه بالای ده) حمله کرده و با شلیک 60 گلوله به آن، فرار کرده بودند. در لبنان مُجَمَّع (مجتمع) به محلی می گویند که شامل مسجد، حسینیه، سالن درس و کنفرانس و جلسه، و احیانا کتابخانه است و عموما فعالیتهای بسیج گونه و فرهنگی حزب الله در آنجا انجام می شود.

قسمت دوم سفرنامه آقای محمدی نائینی، روز پر خاطره ای را بازگو می کند. هرچند زمان سفر ایشان، در اوج مشکلات امنیتی و خطرات بوده و حساسیت نیروهای امنیتی، باعث ایجاد زحمت برای ایشان شده است اما باید بدانید پنج سال قبل هیچ خبری از ایست بازرسی و گیر دادن نبود.

سفرنامه زیر توسط هم میهن عزیز جناب آقای محمدی نائینی نوشته شده است. از آنجا که ایشان در صنعت توریسم در ایران فعال است نگاه بسیار خوبی به لبنان داشته و با زبان شیوا و جذابی سفرنامه خود را نوشته است. ایشان تصاویر خوبی هم گرفته که البته گاهی عکس گرفتن خصوصا در ضاحیه برایش دردسر ایجاد کرده. متن سفرنامه و تصاویر بدون هیچ تغییری در محتوا یا کیفیت در اختیار شما قرار می گیرد. امیدوارم مثل من لذت ببرید.