هفته پیش بسیار بسیار هفته پرکاری برای من بود. با اینکه موضوعات زیادی برای نوشتن وجود داشت فرصتی برای این کار نداشتم. اعدام شیخ نمر موضوعی است که نمی توان از آن گذشت. آل سعود در این سالها سوار بر خر مراد شده و از سکوت کشورهای دیگر کمال استفاده را می برد. هرکسی هم بخواهد حرف بزند یا با پول یا با زور خاموش خواهد شد. نمونه آن را در قضیه کشتار مردم یمن می بینیم که حتی گروه های کوچک حامی حقوق بشر که صدایشان برای جنایات رژیم صهیونیستی در می آمد، در قضیه یمن ساکتند. رسانه هایی مثل المنار و المیادین هم یکی بعد از دیگری به دلیل پرداختن به این موضوع، با فشار عربستان پخششان قطع شد.

چند روز پیش از ترور شهید سمیر قنطار گزارشهایی از تحرک های نظامی صهیونیستها در شمال فلسطین اشغالی در رسانه ها گزارش شد که باعث دلمشغولی حامیان صلح و طرفداران مقاومت شد. عده ای از افراد و رسانه ها گمانه زنی کردند این تحرکات برای شروع جنگ سوم لبنان است. جنگی که بارها دشمن صهیونیستی به آن وعده داده و تهدید کرده این بار همه ی مناطق لبنان را به آتش خواهد کشید و فقط به بمباران مناطق اقامت شیعیان بسنده نخواهد کرد. از همان اول هم معلوم بود جنگی در راه نخواهد بود و باید مسئولین مقاومت دقت بیشتری در نقل و انتقالات خود کنند.

استفاده از این مطلب صرفا با ذکر منبع مجاز است.

هرچند در ایران نگاه خوبی به روسیه، این کشور همسایه، و رقیب در منافع و منابع و اراضی وجود ندارد و در طول تاریخ سابقه خوبی برای خود باقی نگذاشته است اما در نگاه تحلیلگرانه و روابط بین الملل، نگاه کردن به قضایا با عینک خوب و بد یا حب و بغض شخصی جایی ندارد.

از پنج سالی که لبنان هستم، فقط یک بار همراه استاد عزیزی به بعلبک رفتم. یکبار هم هفته گذشته به دیدن یکی از دوستان ایرانی رفتم. قرار شد یکشنبه را به بعلبک برویم. شب را در اقلیم التفاح گذراندیم. صبح زود هوای خنک و مطبوع دهکده انسان را سر حال می آورد. ابرها از نوک قله چون رودی سفید به پایین جاری شده و صحنه زیبایی پدید آورده بود. صبحانه خوردیم و از میان دهکده های جنوب، به طرف بعلبک به راه افتادیم.

یوسف حلاوی فرزند حلمی از روستای قعقعیة الجسر در جنوب لبنان در تاریخ 13-10-1991 به دنیا آمد. او در دهکده ای به دنیا آمد که دشمن صهیونیستی به رودخانه پایین آن یعنی نهر لیطانی چشم طمع داشت و مدتها منطقه را اشغال کرده بود. یوسف هم مانند دیگر مردم، به خاطر ظلم و ستم دشمن، از آنها بیزار بود. در سنین پایین به مقاومت پیوست و آموزشهای نظامی و عقیدتی را پشت سر گذاشت.

یادم هست اولین روزهایی بود که دولت یازدهم برای تفاهم و توافق با دولتهای غربی در مساله هسته ای وارد عمل شد. دکتر محمد جواد ظریف هم شخصا و با ادعای برخورداری از پشتیبانی رهبر انقلاب پا به میدان گذاشت. از یک تحلیلگر لبنانی پرسیدم که آیا این توافق به سرانجام خواهد رسید و آیا ایران و آمریکا اساسا می توانند به تفاهم یا توافقی دست پیدا کنند یا خیر؟
وی در آن زمان چنین گفت:

سمر، خانمی لبنانی، بسیار خوش قلب و خوش برخورد است. با اینکه مسیحی است و حجاب ندارد اما بسیار ساده، بی آلایش و بی آرایش است. از آن زن هایی است که ارزششان به مغز و قلبشان است نه در زر و زیورشان. همیشه با بلیز و شلواری ساده و پوشیده، دیدمش.

سمر، عاشق امام موسی صدر است. نمی دانم چطور با امام موسی صدر آشنا شده اما مطمئنا سنش قد نمی دهد که زمان حضور امام موسی صدر در لبنان را به یاد داشته باشد. هرچه بیشتر سخنان امام موسی صدر را خوانده، بیشتر علاقه پیدا کرده و به جایی رسیده که داوطلبانه با موسسه امام موسی صدر همکاری می کند.

سمر، برایم از تجاوز رژیم صهیونیستی در سال 2006 خاطره گفت. در روزهای جنگ، مدرسه ای در اشرفیه میزبان پناهندگان شیعه جنوب شده بود. سمر هم به همراه یک گروه مددکار، به مردم ساکن در مدرسه کمک می کرد. او از خاطرات تلخ و شیرین آن روزها چنین می گوید:

لبنان کشور عجیبی است. کشوری با ویژگی های منحصر به فرد. زندگی مسلمان و مسیحی و شیعه و سنی در کنار هم، جنگ های داخلی، وجود روزنامه ها و رسانه های کاملا مخالف هم و رسانه ها و سیاسیون وابسته به کشورهای دیگر، ...