در لبنان هر کسی باید ماشین داشته باشد. چون سرویس حمل و نقل عمومی درست و حسابی وجود ندارد. در بیروت که پایتخت هست، تاکسی همه جا نمی برد و اصلا چیزی به نام تاکسی خطی وجود ندارد. تاکسی معمولی هست که به آن میگویند سرویس، و تاکسی دربست هست که میگویند تاکسی!

در لبنان خریدن و داشتن ماشین خیلی هزینه بر است. یکبار دولت از وارد کننده مالیات می گیرد. یکبار از مصرف کننده. ضمن اینکه هزینه ثبت ماشین به اسم شخص بسیار بالاست. بسته به سال تولید ماشین و قدرت موتور، اقلا 700 دلار تا بالای هزار دلار بابت ثبت باید پرداخته کرد. سپس باید هر سال معاینه فنی انجام دهید که حدود 22 دلار هزینه دارد. جدای همه اینها سالیانه یکبار مالیاتی به نام «میکانیک» داده می شود که مربوط به وزارت کشور و شهرداریهاست. بسته به سال تولید ماشین و حجم موتور آن طبق جدولی صعودی، مبالغ زیادی گرفته می شود. بیمه شخص ثالث هم اجباری و معادل لااقل 50 دلار است.

مدتهاست حزب الله از تَقَشُّف رنج می برد. تقشف در عربی یعنی ریاضت اقتصادی و کاهش بودجه. با ورود حزب الله به جنگ در سوریه و همزمان، کاهش فروش نفت در ایران و گران شدن دلار، حزب الله بشدت دچار کمبود بودجه شده است. اساسا میزان حقوق در حزب الله بسیار پایین است و شاید زیر خط فقر کشور لبنان باشد. اما هزینه جنگ و درمان مجروحین و جانبازان و پشتیبانی جنگ، این حزب را وادار کرده سیاست های ریاضت اقتصادی شدیدی اتخاذ کند.

مدتی است ایران هستم و فرصت نوشتن پیدا نکردم. البته بیشتر دوست دارم نوشته هایم مربوط به لبنان باشد برای همین رغبتی به نوشتن نداشتم. خب خیلی از مواقع هم اینترنت نداشتم. از اینترنت نگویم که دلم خون است. اینترنت 2 مگ شرکت م.ن اکثر مواقع به اندازه مودم 56 کیلو هم جواب نمی دهد. جالب است سرعت سنج خود این شرکت، سرعت تبادل با سرورهای داخل ایران را 2 مگ و سرعت تبادل با سرورهای خارجی را 0/3 (سه دهم مگ) نشان می دهد. اما از مودم های 56 کیلوی قدیمی هم کندتر است! البته با قیمت 2 مگ! اکثر اوقات هم واقعا قطع است. هیچ چیزی لود نمی شود حتی صفحه سایت رهبری که از سریعترین سرعت لود در ایران برخوردار است. اینترنت موبایل هم به همین وضع؛ بسیار کند است و در تمام مدتی که در شهرهای مختلف ایران و نقاط مختلف تهران بودم شاید 20 درصد مواقع علامت 3g ظاهر شد که در اکثر مواقع الکی بود و تبادلی صورت نمی گرفت. بسته ده هزار تومانی یک گیگابایت روزانه و یک گیگابایت شبانه، تنها 70 مگا بایت به من خدمات رساند که عطایش را به لقایش بخشیدم و آنرا متوقف کردم.

سه روز مانده به ماه جدید میلادی، بانک برایم اس ام اس داد که تشریف بیارید میکانیک ماشینتان را پرداخت کنید! میکانیک در لبنان منظورشان مالیات وسایل نقلیه است که قرار است به وزارت داخلیه و بلدیات (وزارت کشور و شهرداریها) برسد تا خیابانها را سوراخ کرده و چراغها را خراب کنند و پلیس ها را بفرستند منزلشان که مردم حالشان در ترافیک گرفته شود! واقعیت امر در لبنان همین است.

حال و هوای جام جهانی لبنان را فرا گرفته. در این میان، فروشندگان و دستفروشان کلی از این اوضاع استفاده می کنند. از فروش پرچم های کوچک و بزرگ کشورهای مختلف و تیمهای گوناگون بگیرید، تا فروش اسباب بازیها و وسایل مختلف با طرح و نقش تیمهای شرکت کننده در جام جهانی. حتی مناقیش (صبحانه معروف لبنانی) با تزیین ویژه جام جهانی ارائه می شود.

یه موقع هایی اینقدر سختی و فشار تو کشور غریب آدمو اذیت میکنه که با خودش میگه اصلا برا چی اومدی اینجا. البته لبنان برای من خیلی هم غربت نیست اما در هر حال وقتی قانون اون کشور آدم رو شهروند عادی محسوب نکنه و بیمه و خدمات نداشته باشه ولی مجبور باشه کل مالیاتها و پرداختها رو مثل بقیه (حتی بیشتر) انجام بده، خب خیلی زور میاد به آدم.

بارها با خودم فکر کردم برای چی باید لبنان رو به ایران ترجیح بدم. اگه از اهداف معنوی و بلند مدت و شخصی چشم پوشی کنم و مانند یک جوان عادی نگاه کنم و مزایا و معایب زندگی در لبنان رو در کفه ترازو بگذارم، قطعا باید بلند شم برگردم ایران؛ شک نکنید.

خیلی از جوانهای ایرانی که از اوضاع ایران راضی نیستند، شاید معیارهای زیر رو در نظر داشته باشند:

راننده تاکسی بود. به قیافه اش می خورد حدود 50 سالش باشد. قبلا قصاب بوده اما الان رانندگی می کند. یک ماشین تویوتای آوانزا داشت. ماشین خوبی است، هفت نفر مسافر می تواند حمل کند.

می گفت:

 اوایلی که ماشین را خریده بودم، خانمی با دو بچه ایستاده بود. از من خواست او را به یکی از دهات بعلبک ببرم و برگردانم.

گفتم: چقدر حاضری کرایه بدهی؟ گفت من هشتاد دلار دارم. گفتم قبول. خدا بده برکت.