در لبنان خریدن و داشتن ماشین خیلی هزینه بر است. یکبار دولت از وارد کننده مالیات می گیرد. یکبار از مصرف کننده. ضمن اینکه هزینه ثبت ماشین به اسم شخص بسیار بالاست. بسته به سال تولید ماشین و قدرت موتور، اقلا 700 دلار تا بالای هزار دلار بابت ثبت باید پرداخته کرد. سپس باید هر سال معاینه فنی انجام دهید که حدود 22 دلار هزینه دارد. جدای همه اینها سالیانه یکبار مالیاتی به نام «میکانیک» داده می شود که مربوط به وزارت کشور و شهرداریهاست. بسته به سال تولید ماشین و حجم موتور آن طبق جدولی صعودی، مبالغ زیادی گرفته می شود. بیمه شخص ثالث هم اجباری و معادل لااقل 50 دلار است.

سه روز مانده به ماه جدید میلادی، بانک برایم اس ام اس داد که تشریف بیارید میکانیک ماشینتان را پرداخت کنید! میکانیک در لبنان منظورشان مالیات وسایل نقلیه است که قرار است به وزارت داخلیه و بلدیات (وزارت کشور و شهرداریها) برسد تا خیابانها را سوراخ کرده و چراغها را خراب کنند و پلیس ها را بفرستند منزلشان که مردم حالشان در ترافیک گرفته شود! واقعیت امر در لبنان همین است.

یه موقع هایی اینقدر سختی و فشار تو کشور غریب آدمو اذیت میکنه که با خودش میگه اصلا برا چی اومدی اینجا. البته لبنان برای من خیلی هم غربت نیست اما در هر حال وقتی قانون اون کشور آدم رو شهروند عادی محسوب نکنه و بیمه و خدمات نداشته باشه ولی مجبور باشه کل مالیاتها و پرداختها رو مثل بقیه (حتی بیشتر) انجام بده، خب خیلی زور میاد به آدم.

بارها با خودم فکر کردم برای چی باید لبنان رو به ایران ترجیح بدم. اگه از اهداف معنوی و بلند مدت و شخصی چشم پوشی کنم و مانند یک جوان عادی نگاه کنم و مزایا و معایب زندگی در لبنان رو در کفه ترازو بگذارم، قطعا باید بلند شم برگردم ایران؛ شک نکنید.

خیلی از جوانهای ایرانی که از اوضاع ایران راضی نیستند، شاید معیارهای زیر رو در نظر داشته باشند:

برای خیلی ها مهم است بدانند میزان درآمد خارجی ها چقدر است. از آنجا که خیلی ها به اسناد و مدارک واقعی دسترسی ندارند فکر می کنند خارج همین چیزی است که در ماهواره دیده می شود و همه پولدار و شاد و خوشگذران هستند. درحالیکه واقعیت چیز دیگری است و حتی با سفرهای توریستی به کشورهای خارجی نمی توان به درستی به واقعیت امر پی برد. واقعیت امر را باید کسی که در خارج زندگی و کار می کند از زبان شهروندان عادی آن کشور بیان کند.