سید حسن نصرالله: به مولایمان صاحب الزمان علیه السلام می گویم در این عصر شما هزاران هزار هزار نفر در اختیار دارید که حاضرند به دستور شما و به خاطر شما داخل تنور بروند (اشاره به داستان شیعه مدعی و شیعه واقعی)

شاید تا کنون نشنیده باشید اما یک بنای سنگی در آمریکا وجود دارد که برنامه آینده ماسونها را خصوصا برای دوران پسا تغییر نشان می دهد. با ما همراه باشید.

نیمه شعبان برای ما ایرانی ها به معنای جشن و سرور برای ولادت امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف است. از کودکی به یاد دارم که مردم کوچه ها را آذین می بستند و شربت و شیرینی پخش می کردند. هرچند با گذشت زمان و ورود مساجد و هیئت ها و سازمانها و موسسه هایی که به نوعی بودجه های دولتی داشتند، سهم عمده جشن نیمه شعبان را از مردم گرفتند و جلوه مردمی این جشن کم شد. با این حال در ایران شاید بیش از هر کشور دیگر نام و یاد و معارف مهدوی منتشر می شود. اما در لبنان به این شکل نبوده و نیست.

آنچه ما امروزه به نام حرکت جهانی صهیونیسم می شناسیم، تقریبا هشتاد سال از ولادت شوم آن می گذرد. این حرکت، در واقع ادامه شیطنت های سازمان یهودی قدیم است که با سازماندهی و تشکیلات پیچیده و مخفی، و نفوذ در مناصب مختلف اقتصادی و سیاسی، در نهایت به مرحله آخر رسیده و اعلام موجودیت کردند.

باید بدانیم دشمنی یهود (یهودیان، و نه دین یهود) با اسلام و خصوصا با پیامبر اعظم ما محمد ابن عبدالله صلوات الله علیهما، دشمنی دیرینه است. به ما در تاریخ گفته اند حضرت محمد صلی الله علیه و آله یتیم بوده اند. ایشان پدرش را قبل از ولادت و مادرش را در چند سالگی از دست داده است. باید کمی به عقب برگردیم و ببینیم داستان چیست؟ اصلا چرا پدر بزرگ پیامبرِ ما را عبدالمطلب (غلام مطلب) نام نهادند.

نمی دانم این عادت ما ایرانی ها در خودبزرگ بینی، خود برتر بینی و خود بینی (رذیله اخلاقی که شیطان را از درگاه خدا راند) از کجا آمده اما همینقدر می دانم که ضربه های زیادی به ما، روابط اجتماعی، فرهنگی، خانوادگی و دینی ما زده است. الحمدلله ما همه از روحانی و سخنران و استاد دانشگاه و دانشجو گرفته تا بقول یک بنده خدا، لبو فروش و راننده تاکسی، همه و همه خود را معیار حقانیت و حقیقت می دانیم و تا دیگری ذره ای از معیار ما منحرف شد، او را قابل نقد و حتی اهانت و تکفیر می دانیم. وی را کاملا از حقوق شهروندی و انسانی اش قابل محروم کردن می دانیم و دوست داریم به نحوی خفه اش کنیم!

از زمانی که امام خمینی در حوزه به سبب مطالعات و نگرشهای عرفانی مورد غضب روحانیون سنتی بود و استکان فرزند امام را آب می کشیدند، تا دکتر علی شریعتی و تا امروز که دکتر رحیم پور ازغدی را مورد هجمه قرار می دهند، همه ناشی از یک واقعیت است: خود بینی و شخص محوری؛ که هر دو در دین اسلام بشدت مذموم و نهی شده است.

دکتر علی شریعتی که در اوج فعالیت کمونیستهای ضد دین توانسته بود با استفاده از کلام و منطق خاص خودش، جمع عظیمی از جوانان و دانشجویان را جذب کرده و با دین و تشیع آشنا کند، به زودی مورد هجمه افرادی قرار گرفت که شاید از روی حسادت و رقابت، وی را نپسندیدند و تلاش کردند از سخنان و افکار وی، راهی برای تخریب او پیدا کنند. از آنجا که غیر از ۱۴ معصوم و پیامبران، معصوم دیگری نداریم، به سرعت اشکالات عقیدتی و کلامی مختلفی در سخنان وی پیدا کردند و به او تاختند. کار تا جایی بالا رفت که برخی ها وی را حرامزاده هم خواندند.

نماز ظهر را که با شیعه های دوست داشتنی ضاحیه خواندیم، روحانی مسجد برای چند دقیقه بین دو نماز سخنرانی کرد. وی در مورد دعای فرج صحبت کرد و نکته ای را تذکر داد که پس از تحقیق و بررسی در سند و اصل این دعا متوجه شدم نکته بسیار زیبا و به جایی فرموده است.

ایشان فرمود دعای فرج دعای بسیار مهمی است و نقل شده ائمه در شب بیست و سوم ماه رمضان آنرا می خوانده اند. مصدر این دعا کتاب کافی شیخ جلیل القدر محمد ابن یعقوب کلینی است که در کتاب فروع جلد چهارم صفحه 162 از کتاب روزه باب دعا به نقل از محمد بن عیسی به نقل از معصوم آورده است:

دیشب در مراسم احیا در تهران شرکت کردم و از اینکه به برکت انقلاب اسلامی، امکان برگزاری مراسم های بزرگ و حتی چند صد هزار نفری آسان و مهیا شده است خدا را شکر کردم. وقتی از یک کشور دیگر غیر از ایران به مملکت شیعه وارد شوید تازه قدرت و ارزش و ضرورتِ داشتنِ یک نظام شیعه را می فهمید. وقتی می بینید بر خلاف کشورهای دیگر (که برای یک مجلس کوچک و مخفیانه چقدر باید زحمت کشید و از جان مایه گذاشت)، چه امکانات و تسهیلاتی برای عزاداران و روزه داران فراهم می شود، تازه ارزش این تجمعات عظیم در کشور را درک می کنید.

روزگار سختی است، شیعیان متفرق و درگیر مشکلات داخلی هستند. دشمن اصلی هم عده ای مسلمان نمای مسخ شده را به جنگ شیعیان فرستاده است. امروز شیعه در هیچ کجای جهان امنیت ندارد. تنها مملکت امن شیعه که آنهم با دستهای خودمان درحال ضربه خوردن و تضعیف است، ایران است. از عراق پند نمی گیریم؛ شیعیان چند دسته و متفرق شدند و برای مقابله با دولت شیعی حتی با دشمنان هم پیمان شدند. حالا همانها باید تاوانش را پس بدهند. ماشینهای داعش در اتوبانها راه می روند و به سوی مردم شلیک می کنند. صحنه غم انگیز و منزجر کننده ای بود. مانند بازی های کامپیوتری، به طرف هر کسی شلیک می کردند. هیچ کس هم جلودارشان نبود.

از قدیم گفتن سواره از پیاده خبر ندارد، سیر از گرسنه.

واقعا که وضع همین است. از اولی که برای خودم وبلاگ راه انداختم و از خاطرات و مسائل لبنان نوشتم، بعضی ها فکر می کردند یک آدم علاف که چند هزار دلار از سفارت یا جاهای دیگر حقوق می گیرد، خواسته وارد عرصه جنگ نرم شود! (یا شاید برای این کار کلی هم حقوق می گیرد). اگر مطلبی می گفتم بر ضد تروریستها و یا در تایید نظام سوریه جمله ای می نوشتم، می گفتند شما مزدورها و جیره مواجب بگیرها باید هم تایید کنید! کاش من یک جیره مواجب بگیر جمهوری اسلامی ایران بودم. چون هزاران بار شرف دارد به آدمی که بی جیره و مواجب، دنباله رو دشمن خودش است و مانند بز اخفش هرچه در ماهواره بگویند تایید می کند.