به مناسبت سالروز آزاد سازی لبنان از اشغال رژیم صهیونیستی در تاریخ 5-3-1379 (25 ایار 2000)

استفاده از این مطلب تنها در صورت ذکر نام نویسنده مجاز است.

حزب الله الغالب، این لقبی است که به حزب الله لبنان می دهند (به معنای حزب الله همیشه پیروز). حزبی که از جوانان مومن شیعه لبنانی تشکیل شد و توانست به گونه ای ترقی و پیشرفت کند که ارتش شکست ناپذیر صهیونیستها را شکست داده و جلوی تمامیت طلبی این رژیم اشغالگر را بگیرد.

واقعا باید به حال خودمان افسوس بخوریم. چرا که سرباز مفت و مجانی میفرستیم لب مرز. چرا که یک ارتشی یا نظامی ما که جانش کف دستش است، باید اندازه یک معلم حقوق بگیرد و برای گذران زندگی و دانشگاه بچه هایش دغدغه داشته باشد.

شاید بعضی جوان ها، کوپن یا کارت بسیج اقتصادی رو یادشون نیاد. اما من هنوز یادم هست.

وقتی طرح هدفمند سازی یارانه ها در دستور کار قرار گرفت، هدف این بود که کسی با مصرف بیشتر، یارانه ی بیشتری نگیرد. یعنی یک شهروندی که پولدار است و خانه ی بزرگی دارد و هر اتاقش کولر گازی دارد برای چی باید برقِ ارزان و با سوبسید دریافت کند؟ درحالیکه شهروند فقیر که دو اتاق بیشتر ندارد و فقط به اندازه دو لامپ و یک تلویزیون و یخچال مصرف برق دارد، سوبسید ناچیزی به او تعلق بگیرد.

مدتی است مالزی که مثلا پیشرفته ترین کشور اسلامی بود، اقدامات ضد شیعی غیر معقولی انجام می دهد. هرچند نیمی از تقصیر شاید بر گردن خودمان باشد که به جای مبلغان شیعه، توریست و قاچاقچی و خلافکار به مالزی فرستادیم، اما اقدامات آنها در غیرقانونی کردن مذهب شیعه، حمله به حسینیه ها و مجالس شیعیان و بازداشت شیعیان را نمی توان نادیده گرفت و بی پاسخ گذاشت.

داشتم به این فکر می کردم که اقدامات متقابل چه می تواند باشد. اقدامات متقابل ایرانی ها عموما فشارهای رسانه ای، حملات سایبری، کمپین ها و محکومیت ها و طومار، کاریکاتور و غیره است. داشتم فکر میکردم در لبنان که اینهمه کارگر و کلفت مالزیایی هست حرکتی راه بیندازیم. مثلا شیعه ها کارگر مالزیایی استخدام نکنند.

یادم افتاد اگر امام موسی صدر بود، از اساس کسی جرات نمی کرد و به این سمت نمی رفت که تشیع را ممنوع کند. اگر هم چنین می شد، مطمئنا به جای اخراج و تحریم و جبهه گرفتن، شاید امام موسی صدر دستور میداد همه ی شیعیان فقط کارگر مالزیایی استخدام کنند تا آنها با شیعه آشنا شوند و آداب و رسوم آن را ببینند و هنگام بازگشت به کشورشان، با افکار تند ضد شیعی مبارزه کنند.

عقلانیت و انسان محوری امام موسی صدر گمشده ی روزگار ماست، هرچند رهبران ما حکمت و منطق خوبی دارند اما دشمنان وحشی شده اند، بی منطق شده اند و هدفشان شده نابودی شیعه. جالب اینجاست که در گذشته، نظرات الازهر در تایید یا رد مذاهب مهم بود اما امروز با وجود تایید الازهر و سخنان جالب ریاست آن در دفاع از شیعه، تبلیغات مسموم وهابیت توانسته کار را به اینجا بکشاند.

در دعای سال جدید بعد از ظهور مولایمان، آزادی امام موسی صدر را از خدا بخواهیم.

وبلاگ ایرانی ام با آدرس و سیستم جدیدش، هنوز به رتبه وبلاگ قبلی در موتورهای جستجو نرسیده و عموما دوستان و بازدیدکنندگان همیشگی به آن سر می زنند. با بررسی آمار بازدیدکنندگان اطلاعات جالبی بدست میاد. مثلا می بینم که برخی هکرهای چینی سعی در یافتن صفحه مدیریت و هک کردن آن دارند. همچنین خیلی ها از آمریکا وبلاگ را بازدید کرده اند. اما آیا همه آنها وی پی ان است؟

بعد از بازدید و بررسی سایتم توسط تیم اسراییلی، با خودم گفتم نکنه واقعا باورشون شده که این وبلاگ اهمیت داره و اطلاعاتی که ارائه میده خیلی دست اوله، پس حتما باید با سران مقاومت در ارتباط باشه. وگرنه برای چی بین این همه سایت رسمی و غیر رسمی طرفدار مقاومت، اومدن سراغ یه وبلاگ شخصی.

گفتم این جوک لبنانی رو بگم براتون ، هم جالبه هم به این بحث ربط داره.

به اوباما گفتند این لبنانی ها یک سیستم فوق پیشرفته جاسوسی دارند که از تمام اخبار و اطلاعات دنیا ظرف سه ثانیه مطلع میشه! تعجب کرد و گفت این چه سیستمیه؟ از کجا آوردن؟ گفتن نمیدونیم فقط میدونیم اسمش شوفی مافی است. میگن شو فی مافی و طرف مقابل اطلاعات دست اول میده.

اوباما تصمیم گرفت خودش بره و از نزدیک ببینه. لباس عربی پوشید و رفت دم یک پمپ بنزین وایساد. به شخصی که داشت بنزین می زد گفت: السلام علیکم. شو فی مافی؟

گفت: نمیدونم فقط میگن اوباما با لباس مبدل عربی اومده لبنان!

این قضیه شوفی ما فی (همون دیگه چه خبرِ خودمون) تو لبنان باعث شده همه جور اطلاعاتی سریع پخش بشه. البته من خودم سعی میکنم اطلاعاتی که می شنوم اصلش رو از یه آدم مطلع یا شاهد بپرسم و بفهمم.

با این احوال شاید عمو اوباما فکر میکرده من مثلا یه آدم مهم هستم و باید زیر نظر گرفته بشم. گفتم که بدونه اینم همون شوفی ما فی هست!

اوباما مثلا در حال چک کردن سایت من :)

یه موقع هایی اینقدر سختی و فشار تو کشور غریب آدمو اذیت میکنه که با خودش میگه اصلا برا چی اومدی اینجا. البته لبنان برای من خیلی هم غربت نیست اما در هر حال وقتی قانون اون کشور آدم رو شهروند عادی محسوب نکنه و بیمه و خدمات نداشته باشه ولی مجبور باشه کل مالیاتها و پرداختها رو مثل بقیه (حتی بیشتر) انجام بده، خب خیلی زور میاد به آدم.

بارها با خودم فکر کردم برای چی باید لبنان رو به ایران ترجیح بدم. اگه از اهداف معنوی و بلند مدت و شخصی چشم پوشی کنم و مانند یک جوان عادی نگاه کنم و مزایا و معایب زندگی در لبنان رو در کفه ترازو بگذارم، قطعا باید بلند شم برگردم ایران؛ شک نکنید.

خیلی از جوانهای ایرانی که از اوضاع ایران راضی نیستند، شاید معیارهای زیر رو در نظر داشته باشند:

این چند عنوان رو پشت سر هم داشته باشید تا بریم سر اصل مطلب:

تحولات در سوریه

سرکوب اعتراضات در سوریه

جنایات بشار اسد!

مسلح شدن مخالفان و درگیری بین نیروهای انقلابی و مزدوران اسد

تشکیل ارتش آزاد

سالروز پیروزی انقلاب اسلامی ایران که می رسد، خاطره ها و حس و حال گذشته، در خاطرم زنده می شود. رنگ و بوی انقلاب برایم مزه ی خاصی دارد. حال و هوای آنها که راهپیمایی می کردند، شعار می دادند، به کمک همافرها می رفتند، بچه هایی که سنگر و کوکتل مولوتوف می ساختند، نوای سرودهای اول انقلاب در ذهنم مرور می شود، سرودهای ساده، بی ساز و پیانو و حماسی مثل ایران ایران ایران رگبار مسلسلها؛ ای شهیدان راه خدا، ....

اما

الان در ایران نیستم. در خیابان که راه می روم، در نگاه اول، هیچ نشانه ای از 22 بهمن به چشم نمی خورد. به خاطر تهدیدات امنیتی هنوز مغازه ها (که قبلا از ساعت 7 و 8 صبح شروع به کار می کردند) باز نکرده اند. به سر کار که می رسم چند دقیقه ای برای اینکه حال و هوای ایران را حس کنم، پخش زنده شبکه های تلویزیون را می بینم.

بعد از انفجار سفارت ایران در بیروت، شاید اولین نفری بودم که بر اساس اطلاعات اولیه، گزارش مشروحی در این زمینه نوشتم که توسط برخی سایتهای خبری هم بازنشر شد. در انتهای آن گزارش پیشنهاد داده بودم که ایران از این فرصت نهایت استفاده را کرده و به سعودی به عنوان سازنده و فرمانده و پشتیبان اصلی تروریستها هجوم ببرد. هرچند پیش بینی کرده بودم که چنین عملی هرگز انجام نخواهد شد. (آن گزارش را از اینجا بخوانید)