لبنانی ها در بسیاری از امور بر بقیه مقدم و پیشقدم شدند. آنها نه فقط اکنون پیشقدم مبارزه با تکفیری ها و دشمن صهیونیستی هستند بلکه در رسانه، جنگ رسانه ای، موسقی و سرود و کلیپ، پیشقدم بوده و برتری هایی کسب کرده اند. در ادامه به برخی از موارد مورد اطلاع می پردازیم.
حتما می دانید تشیع مردم لبنان به دست جناب اباذر غفاری و آمدن علمای شیعه لبنان به ایران باعث گسترش تشیع در ایران شد. اما نقش لبنان در حمایت انقلاب اسلامی ایران چیست؟

یک هفته ای است یک گروه تواشیح ایرانی به لبنان آمده است و با هماهنگی رایزنی فرهنگی کشورمان، در مکان های مختلف برنامه اجرا می کنند. یکی از اجراهای آنها، پیش از صحبت سید حسن نصر الله در مجمع (مجتمع) حضرت سید الشهدا بود. توفیق الهی شامل حالم شد تا به واسطه این گروه به سوریه بروم. اما داستان چه بود و چه گذشت. سفرنامه ما را در قسمت زیر بخوانید.

سفرنامه زیر خاطرات یکی از جوانان هموطن است که به لبنان علاقه مند می شود. برای رفتن به لبنان زبان عربی خود را تقویت می کند و در نهایت به تنهایی سفر کرده و به لبنان سفر می کند. علاوه بر تجربه زیبای سفر، نگاه موشکافانه ایشان قابل تامل است. وی در یک سفر کوتاه نکات زیادی را متوجه شده و زندگی در لبنان را تا حدودی تجربه کرده است. در ادامه مطلب، قسمت پنجم سفرنامه ایشان بدون دخل و تصرف آمده است.

تا اطلاع ثانوی سفر ایرانی ها به سوریه غیر ممکن شد. طبق هماهنگی مقامات ایران با دولت سوریه، مرزبانان سوریه اجازه ورود به ایرانی ها نمی دهند. لطفا قبل از رفتن از امکان دریافت مجوز مطمئن شوید.

روزهای یکشنبه که در لبنان تعطیل است، کاروان های زیارتی، صبح زود به مقصد دمشق حرکت می کنند. در این سفر با ما همراه باشید.

یوسف حلاوی فرزند حلمی از روستای قعقعیة الجسر در جنوب لبنان در تاریخ 13-10-1991 به دنیا آمد. او در دهکده ای به دنیا آمد که دشمن صهیونیستی به رودخانه پایین آن یعنی نهر لیطانی چشم طمع داشت و مدتها منطقه را اشغال کرده بود. یوسف هم مانند دیگر مردم، به خاطر ظلم و ستم دشمن، از آنها بیزار بود. در سنین پایین به مقاومت پیوست و آموزشهای نظامی و عقیدتی را پشت سر گذاشت.
وقتی صهیونیستهای ترسو نتوانستند از پس مقاومت مردم لبنان بر بیایند و مفتضحانه فرار کردند، نوچه های داعشی خود را به سوریه فرستادند تا کمر مقاومت خرد شود. یوسف همراه جوانان دیگر راهی سوریه شد تا از حرم عمه ی سادات حضرت زینب علیها سلام دفاع کند.

به گزارش حربی پرس ساعاتی پیش ماشینی بمب گذاری شده که در آن چهار انتحاری نشسته بودند از اتوبان فرودگاه دمشق به فرعی المستقبل (ورودی راه زینبیه) وارد شد و در ایست بازرسی مورد بازرسی قرار گرفت. دو نفر از آنها که بین 30 و 35 سال داشتند کمربند انفجاری داشتند و یک پسر 15 ساله و پیرمردی را به همراه داشتند. با متوقف کردن ماشین، پسر نوجوان و یکی از انتحاری ها توسط ماموران به خارج ماشین هدایت شدند. به محض اینکه متوجه شدند مرد انتحاری است با شلیک گلوله وی را کشته و امکان هر اقدامی را از وی گرفتند. جوانک را هم دستگیر کردند. در همین زمان انتحاری دوم از ماشین خارج شده و خودش را منفجر کرد. سپس پیرمرد هم ماشین را منفجر نمود.
در این اقدام تروریستی، مجاهد صبحی فاعور و پنج  نفر از نیروهای امنیتی به شهادت رسیدند و 9 نفر هم زخمی شدند که حال برخی از آنها وخیم است.
ظاهرا تروریستها قصد داشتند با هجوم انتحاری ها به ایست بازرسی ها، ماشین بمبگذاری شده را به نزدیکی حرم رسانده، زائران حضرت زینب سلام الله علیها را در شب جشن ولادت ایشان به شهادت برسانند.

زینب ^{(سلام الله علیها)}،
و چه می دانی که زینب^{(سلام الله علیها)} کیست،
زینب در کربلا و اسارت خاموش نشد،
بلکه نوری برافروخت که اسلام راستین را به همه نشان داد.
 
لبنان،
و چه می دانی که لبنان چیست،
لبنان با جنگ و اشغال و فتنه گم نشد،
بلکه گروهی را پرورش داد که بازوی توانمند اسلام راستین شدند.
 
شهید،
و چه می دانی شهید کیست،
آنکه زندگی راحت و همسر و فرزندانش دست و پای او را نبست،
بلکه آزادانه امنیت و افتخار و سربلندی برای مردمش آفرید،
 
همسر،
و چه میدانی همسر شهید یعنی چه،
آنکه شوهرش همیشه از او دور بوده اما از شوهرش دور نیست،
بلکه با صبر و تشویق و روحیه اش، همسرش را به دستان ملائک می سپارد.
 
آری، همسر شهید. همان ها که رنج و سختی و محرومیت های مادی و معنوی، نتوانست آنان را از راه زینب^{(سلام الله علیها)} باز دارد و همان ها که اجازه دادند شوهران و فرزندانشان بال در بال ملائک برکشند و با فداکاری و ایثارشان، افتخار و سربلندی و امنیت برای دیگران فراهم کنند.
 
ام مصطفی،
همسرِ حاج عماد،
مادرِ جهاد،
او که پس از شهادت همسرش، پیش از دفن، در قبر او خوابید،
او که پس از شهادت فرزندش عماد، قطره اشکی جلوی دیگران نریخت و ناله ای نکرد و لبخند از لبانش محو نشد.
سه ساعت در قبر جهاد، همان جا که همسرش عماد هم دفن بود، دراز کشید. با اصرار بیرونش آوردند.
و چگونه دل بکند از همسر، و از فرزند....
سرت به سلامت ام مصطفی، قلب پاک ات به سلامت، خدا پشت و پناهت که از این پس از عیال الله هستی. نمی گویم خدا صبرت بدهد، چرا که داده؛ نمی گویم اجرت بدهد، چرا که می دهد؛ می گویم دعا کن صاحبمان بیاید، دعا کن ما هم بتوانیم جلوی مولایمان سربلند باشیم. دعا کن ما هم به مقام بزرگانی که از دامنت پر کشیدند برسیم.

از شروع تظاهرات در سوریه و تبدیل ناگهانی انقلابیون به تروریستهای مسلح بیش از دو سال می گذرد. با شدت گرفتن جنگ در سوریه، تلاشهای زیادی صورت گرفت که آنرا جنگ شیعه سنی نشان دهند و با تحریک احساسات مذهبی اهل سنت، نیروهای بیشتری جذب کنند.

به روایت یک شاهد عینی که اوایل درگیری ها از سوریه فرار کرد و به لبنان آمد، تروریست ها در منطقه شیعه نشین نزدیک حرم حضرت زینب به منازل مردم حمله می کردند و آنها را غارت می کردند. این خانم سوریه ای می گوید: «روی دیوار ها نوشته بودند مال و جان و ناموس شما برای ما حلال است. منتظر دختران شما هستیم. هر خانم چادر پوشی را می کشتند چون حتما یا شیعه است یا طرفدار حزب الله. من فقط به خاطر دخترهایم فرار کردم. وگرنه همانجا می ماندم تا در خانه ام کشته شوم. وگرنه از شهادت برای حجاب و دینم هیچ ترسی نداشتم و به هیچ عنوان چادرم را کنار نمیگذاشتم.»

با تشکیل یگانهای مدافعان حرم توسط شیعیان مختلف منطقه، حرم عمه سادات از تعرض تروریستهای وحشی در امان ماند و نیت پلید آنان در نبش قبر و اهانت، به لطف خدا و مجاهدت شهدا محقق نشد. اما هر از گاهی خمپاره ای به حرم شلیک می کردند.

چه شد که گلوله باران و پرتاب خمپاره توسط تروریستها تقریبا قطع شد؟

سالروز پیروزی انقلاب اسلامی ایران که می رسد، خاطره ها و حس و حال گذشته، در خاطرم زنده می شود. رنگ و بوی انقلاب برایم مزه ی خاصی دارد. حال و هوای آنها که راهپیمایی می کردند، شعار می دادند، به کمک همافرها می رفتند، بچه هایی که سنگر و کوکتل مولوتوف می ساختند، نوای سرودهای اول انقلاب در ذهنم مرور می شود، سرودهای ساده، بی ساز و پیانو و حماسی مثل ایران ایران ایران رگبار مسلسلها؛ ای شهیدان راه خدا، ....

اما

الان در ایران نیستم. در خیابان که راه می روم، در نگاه اول، هیچ نشانه ای از 22 بهمن به چشم نمی خورد. به خاطر تهدیدات امنیتی هنوز مغازه ها (که قبلا از ساعت 7 و 8 صبح شروع به کار می کردند) باز نکرده اند. به سر کار که می رسم چند دقیقه ای برای اینکه حال و هوای ایران را حس کنم، پخش زنده شبکه های تلویزیون را می بینم.