از شروع تظاهرات در سوریه و تبدیل ناگهانی انقلابیون به تروریستهای مسلح بیش از دو سال می گذرد. با شدت گرفتن جنگ در سوریه، تلاشهای زیادی صورت گرفت که آنرا جنگ شیعه سنی نشان دهند و با تحریک احساسات مذهبی اهل سنت، نیروهای بیشتری جذب کنند.

به روایت یک شاهد عینی که اوایل درگیری ها از سوریه فرار کرد و به لبنان آمد، تروریست ها در منطقه شیعه نشین نزدیک حرم حضرت زینب به منازل مردم حمله می کردند و آنها را غارت می کردند. این خانم سوریه ای می گوید: «روی دیوار ها نوشته بودند مال و جان و ناموس شما برای ما حلال است. منتظر دختران شما هستیم. هر خانم چادر پوشی را می کشتند چون حتما یا شیعه است یا طرفدار حزب الله. من فقط به خاطر دخترهایم فرار کردم. وگرنه همانجا می ماندم تا در خانه ام کشته شوم. وگرنه از شهادت برای حجاب و دینم هیچ ترسی نداشتم و به هیچ عنوان چادرم را کنار نمیگذاشتم.»

با تشکیل یگانهای مدافعان حرم توسط شیعیان مختلف منطقه، حرم عمه سادات از تعرض تروریستهای وحشی در امان ماند و نیت پلید آنان در نبش قبر و اهانت، به لطف خدا و مجاهدت شهدا محقق نشد. اما هر از گاهی خمپاره ای به حرم شلیک می کردند.

چه شد که گلوله باران و پرتاب خمپاره توسط تروریستها تقریبا قطع شد؟

اولین سبب آن گسترش منطقه امن و حلقه دفاعی پیرامون حرم و پاکسازی مناطق پیرامون حرم بود. با اینحال تا مدتها تروریستها در مسافتهایی بودند که می توانستند حمله موشکی یا خمپاره ای داشته باشند.

علت بعدی جواب محکم و ویرانگر مدافعان به حملات خمپاره ای بود. هرگاه حمله ای توسط تروریستها صورت می گرفت، منطقه ی شلیک به شدت توسط مدافعان بمباران می شد. یا اینکه یگانهایی برای پاکسازی آن قسمت اقدام می کردند و شر تروریستها را کم می کردند. به نظر می رسد حزب الله این سیاست را از دشمن صهیونیستی تقلید کرده و به خوبی هم از آن نتیجه گرفته است. تروریستها دیگر جرات نکردند به حرم شلیک کنند، چرا که طعم تلخ موشکهای برکان و میدان را چشیدند.

اما دست پنهان الهی هم معجزاتی را رغم زد که تروریستها را از ادامه اهانت و تجاوز باز داشت. به عنوان نمونه، یکبار دو تروریست با موشک (ظاهرا آر پی جی) به گنبد شلیک کردند اما گلوله عمل نکرد و قل خورد و به پایین افتاد. گلوله دیگری شلیک کردند، باز هم همین اتفاق افتاد. دو تروریست آنچنان وحشت کردند و چنان ترس از عاقبت این جنایتشان بر دلشان چنگ انداخت که فرار کردند و کلا دست از جنگ کشیده و به لبنان رفتند.

آیا تمام گروه های مسلح داخل سوریه تکفیری ها و وهابی هایی هستند که هدفشان تخریب مقامات و مکانهای مقدس است؟

خیر. گروه های مختلفی در سوریه هستند که اقلا ادعای دفاع از مکانهای مقدس اعم از مساجد و کلیسا ها و مرقد ها و آرامگاه ها را دارند، مثل ارتش آزاد که از ارتش سوریه جدا شده. اما این گروه ها نسبت به دیگر گروه ها تعداد و قدرت کمتری دارند و برخلاف ادعاهایشان نتوانسته اند جلوی اعمال ضد انسانی و غیر اخلاقی تروریستهای خارجی را بگیرند.

مدافعان حقیقی - مدافعان لاف زن

از آغاز جنگ در سوریه، شیعیان زیادی با مشاهده خطر تکفیری ها، از نقاط مختلف جهان برای دفاع از حرم داوطلب شدند. لبنانی ها، عراقی ها، ایرانی ها، افغانی ها، مهم ترین و پر تعداد ترین شیعیانی بودند که در حلقه مدافعان دفاع مقدس حضور یافتند. هرچند حزب الله لبنان به شکل ویژه و پر رنگ و با تمام وجود در صحنه حضور یافت اما شیعیان لبنانی از حرکت امل هم در این میدان حضور یافتند و شهید و مجروح دادند که حضورشان رسانه ای نشد.

در مقابل، شیعیانی هستند که تا دیروز ادعای دفاع از اهل بیت و دفاع از شیعه داشتند، اما الان هیچ صدایی از آنها بلند نمی شود. آنها که جواز قمه زنی و صورت خراشی را از روایت مشکوک سر شکستن حضرت زینب در کربلا اثبات می کردند، امروز نه حاضرند خونی در این راه بریزند نه دفاع از حرمت حضرت زینب و خواهر مکرمه شان حضرت سکینه (دختر امام علی مدفون در داریا) را واجب می دانند. خون ریختنشان فقط داخل حسینیه و در سایه امنیت و اقتدار نظام اسلامی ایران لازم است! نه در میدان دفاع مقدس و جنگ با اشرار و دشمنان اهل بیت! این نوع شیعیان که عمدتا صدای بزرگانشان از لندن و آمریکا به گوش می رسد و امثال رهبر انقلاب و سید حسن نصرالله را طاغوت می خوانند به یقین همانهایی خواهند بود که در مقابل امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف می ایستند و وی را انکار می کنند و با وی می جنگند.

خدا ما را از شیعیان واقعی اهل بیت قرار دهد