همسایه ای داشتیم که با کفتر بازی اش خیلی ما را اذیت می کرد. هرچه به پدرم می گفتیم به آنها تذکر بدهد چیزی نمی گفت و می فرمود: «هرکس سرگرمی خودش را دارد، سرگرمی یکی هم کامپیوتر است، یکی هم موبایل، یکی بچه، یکی پول، و خلاصه هرکس به چیزی علاقه دارد.» و اینگونه بود که به آنها اعتراضی نمی کرد.

خدا رحمت کند بزرگ مرد تربیت اخلاق را که جمعی را با رهنمودهایش زنده کرد و امید به تصاعد تربیت انسان های وارسته توسط دست پرورده های خویش داشت. تصاعدی که به قول شاگردانش از تصاعد حسابی و هندسی موجود فراتر است. علامه کرباسچیان را می گویم. همو که به جهت تواضعش و اصرار در کوچک و پنهان ساختن مکارم و فضایلش ما را بر آن عادت داده که هنوز وی را علامه خطاب می کنیم.

شیعه در تبعید