باز هم نیمه ی شعبان شد و انتظار به درازا کشید. باز هم چشم باز کردیم و خورشید را ندیدیم. باز هم میلاد منجی آمد و آن یگانه منجی نیامد. 

ای حلقه ی وصل آسمان و زمین، ای رحمت خدا، ای مهربان ترین مهربانان، کجایی؟

و ضاقت الارض و  منعت السماء

جنگ و خونریزی جای جای زمین را گرفته است، پیروان شیطان مکه را اشغال کرده اند و در حال تخریب آن هستند، اصحاب شیطان در میانمار مسلمانان را زنده زنده می سوزانند و در پاکستان جشن شیعه کشی گرفته اند. آتش شام بالا گرفته و اگر نبود دفاع سرسخت مدافعان حرم، باز زینبت به اسیری می رفت، قبرها شکافته و شکم ها دریده و قلب ها خورده می شد. امروز آنان که با ظاهری اسلامی، شعار دفاع از دشمن ترین دشمن مسلمانان را سر داده اند، در حال کشتار مسلمانان و مردم بی گناه هستند. مگر قرار نبود بعد از فتنه ی شام باز گردی؟ مگر قرار نبود با ظهور سفیانی برگردی؟

آیا یار نداری؟ هنور 313 نفر یار نیافته ای؟ آنان که رجعت می کنند کافی نیستند؟ در میان ما دنبال یار می گردی؟

مگر خبر نداری که ما سرگرم دنیای خویشیم و دعواهای سیاسی و حمایت از این و مخالفت با آن، ما را از شما دور کرده است؟ مگر خبر نداری سالهاست شعار می دهیم و حالا که دشمنان اسلام، به نام اسلام به کشتن مسلمانان مشغولند، نشسته ایم و محکوم می کنیم؟

اما ای یگانه بازمانده ی خدا در زمین، می دانیم که تو گلی هستی که دنیا را گلستان می کند، تو آن شرار عشقی هستی که تمام مردم عالم جذب تو خواهند شد، و تو آن منجی موعود هستی که چشمها به انتظار اوست. یار می خواهی چه کار؟ مگر پدرانت این تعداد یار داشتند؟ مگر نفرمود اگر به تعداد انگشتان دست یار داشتم قیام می کردم؟ شما هم ده یار نداری؟ ای به قربانت که این همه خون دل خوردی و سالها صبر کردی، اینهمه دعای مومنان برای فرجت کافی نیست؟ این همه ظلم و ستم در زمین کافی نیست؟

بازآ، که اگر برای بازگشتت لازم است کشته شویم، چاره ای نیست. بازآ که فتنه ها زیاد شده و جای فراری نیست.

بازآ که امید ها قطع شد...

 برای ظهور مولا دعا کنیم