خودمان را خیلی دستکم می گیریم. بله، ما ایرانی ها همین الان هم از تمام کشورهای همسایه پیشرفته تریم. خیلی از جوانان ما فقط باور ندارند، و با دیدن چهارتا برج و آپارتمان شیک در کشورهای همسایه که توسط مهندسین انگلیسی و امریکایی ساخته شده فکر می کنند عجب کشور پیشرفته ای!!! کشورهای همسایه ی ما که از نظر برخی مردم پیشرفته حساب می شوند تنها هنرشان مصرف پول نفت و سرمایه های ملی و خریداری ماشین و تجهیزات و مهندسین غربی است. در همین کشورها وقتی با یک انسان منطقی حرف بزنید می بینید که از توانایی های ایران در تعجب هستند و خیلی از آنها به ایران و صنعت و اقتدارش افتخار می کنند و آروز دارند کشورشان روزی مانند ایران روی پای خود بایستد نه روی پای آمریکا.

کشور عزیزمان در صنایع مختلف مثل صنایع پتروشیمی، صنایع دفاعی، صنایع هوافضا، صنعت سلولهای بنیادی، صنایع نانو و صنعت نرم افزار پیشرفتهای قابل ملاحظه ای داشته است. خیلی از جوانانی که خودباوری ندارند و شیفته ی تفاله های غرب هستند می گویند ما در مملکت نمی توانیم یک ماشین رو درست تولید کنیم، آنوقت ادعا می کنیم در صنعت دفاعی فلان چیز را ساختیم که آمریکا هم ندارد. بله، دلایل مختلفی دارد که صنعت ما در حیطه ی دفاعی پیشرفته تر و با کیفیت تر از صنایع دیگر است. اولین دلیل آن اراده و خود باوری است. آیا در صنایع ماشین اراده داشته ایم تا برای نجات صنعت تلاش کنیم؟ یا همیشه چشم به دست شرکت پژو و کیا و رونو دوخته بودیم؟

دلیل دیگر آن، میزان تعهد و دلباختگی به کار است. در صنایع خودرو، کارگران و مسئولان کارخانه فقط به فکر سود هستند و ممکن است از کیفیت و ساعت کاری خود کم کنند. اما در صنایع دفاعی جوانان مخلصی فعالیت می کنند که اعتقاد قلبی دارند هر لحظه تلاششان برای نگهبانی و دفاع از مملکت و ناموسشان هزینه می شود و اجر و ثواب اخروی دارد. در اینجا دیگر ساعت کاری و کنترل کیفیت مطرح نیست، خود فرد بیش از آنچه از او توقع دارند، کار می کند، زحمت می کشد، از خدا کمک می خواهد و عرق می ریزد تا نتیجه ای که ما می بینیم به دست می آید.

دلیل دیگر، احتیاج است. ما در صنعت خودرو بجز مدت اخیر که به سبب تحریمهای شدید و ظالمانه، دچار مشکل شدیم، می رفتیم سراغ شرکت های خارجی مثل پژو و رنو و کیا و خط تولید را می گرفتیم و هلو برو تو گلو! در میزان سود و قیمت آن هم مناقشه نمی کنیم، اما امکان دریافت تکنولوژی را داشتیم. در بحث دفاعی ما از اول انقلاب بطور ضمنی و علنی تحریم شدیم؛ با خروج مستشاران نظامی، با دستکاری مدارها و فیوزهای موشک های مهم، با تحویل ندادن سلاح هایی که پولشان را داده بودیم، با تحریم هرنوع وسیله دفاعی. لذا رسیدیم به آنجا که باید برای حفظ مملکت دست خودمان را بالا می زدیم و برای بقای خود تلاش می کردیم.

بله ما تکنولوژی امریکا را نداریم، انواع چیپ های حساس را نمی توانیم تولید کنیم، اما از یک نکته غافل نشویم: ببر پوشالی دشمن بیش از آنکه به کیفیت و امکانات سلاح هایش متکی باشد به هیاهو و جنجال و ایجاد تصور ذهنی در دیگران متکی است. اگر فریب تبلیغات پوشالی آنها را خوردیم هیچ سلاحی به ما کمک نخواهد کرد. اما اگر ذهنیت درستی از امکانات و ظرفیتهای خود داشته باشیم با کمترین سلاحی می توانیم هر متجاوزی را سر جایش بنشانیم. داستان رقابت آمریکا و روسیه را شنیده اید: احتیاج به وسیله ای که زیر آب یا در فضا بتواند بنویسد آمریکا را مجبور به تحقیقات گسترده و هزینه های میلیون دلاری کرد. پس از زمانی خودکاری تهیه شد که قابلیت نوشتن در زیر آب و در خلاء را دارا بود. اما روسها از همان اول با مداد نوشتند! به همین راحتی.

تکنولوژی ما در موارد دفاعی به همین شکل است. یعنی برخلاف آمریکا که برای زیبایی و کلاس و شکل سلاحها بسیار اهمیت قائل است، ما به کارایی و کم هزینه بودن اهمیت می دهیم. این استراتژی سبب می شود که برخی تصور کنند حالا که جنگنده ساختیم باید بتوانیم ماشین پورشه هم بسازیم! نه خیر ابدا اینطور نیست. اولا صنعت دفاعی ما از تراکم تجربیات سی سال گذشته شکل گرفته و ما هنوز تجربه ی ساخت ماشین بصورت حرفه ای را نداریم. دوم اینکه تولید تانک با ماشین خیلی متفاوت است. ماشین ظریف است و امکاناتی برای شهروندان لازم دارد. اما یک تانک بسیار زمخت و ساده است. مهم بدنه و زره و موتور و سیستم های نشانه روی و توپ آن است. همین.

در بحث نرم افزار هم باید گفت شاید هیچ کشوری در منطقه از قدرت سایبری و نرم افزاری ایران برخوردار نباشد. نگویید هند بزرگترین صادر کننده نرم افزار است، آیا ذره ای از این نرم افزارها در کشورشان و برای رفاه حال شهروندان بکار گرفته می شود؟

اگر ما امروز می توانیم بدون رفتن به بانک، قبض های مختلف را پرداخت کنیم، انتقال وجه داشته باشیم، خرید اینترنتی انجام دهیم، و تمام این خدمات را از موبایل یا اینترنت خود انجام دهیم باید توجه داشته باشیم در خیلی از کشورهای منطقه قبوض هنوز دستی پرداخت می شود. در لبنان که بانکهای آمریکایی و کانادایی و سویسی حضور دارند، و خدمات ویزا و مستر وجود دارد، کارمند شرکت برق می آید درب منزل و بعد از قرائت کنتور بصورت دستی قبض می نویسد! یا برای قبض تلفن باید به مراکزی مراجعه کرد که مخصوص انتقال پول است (OMT) و یک دلار بابت خدمات دریافت می کنند. خدمات الکترونیکی موجود هم توسط شرکتهای خارجی بوجود آمده و بابتشان هر ماه پول می گیرند. سرویس موبایل برای مشاهده مانده حساب و خرید شارژ تلفن، ماهی 2 دلار، کارت بانکی ماهی 3 دلار، ...

برنامه های موبایل ایرانی روز به روز در حال رشد و قویتر شدن هستند. انواع برنامه های مذهبی، توریستی، اطلاعات عمومی، کتاب، خدماتی و... مدتی است برنامه ای به نام درسنامه را روی گوشی خود ریختم که درسهایی را ارائه می دهد و در پایان گواهینامه هم اعطا می کند. هر روز یک درس باز می شود و روز بعد امتحان می دهید. در خاتمه گواهینامه داده می شود.

خودمان را دستکم نگیریم.