یکی از سنت های خوب ما ایرانی ها جشن نوروز و حواشی آن است. از خانه تکانی گرفته تا دید و بازدید و جشن سال نو که در آن به همراه بهار طبیعت، قلب و دل خود را در کنار خانواده به بهار می سپاریم.

کم کم داریم اسیر می شویم؛ اسیر تکنولوژی.
هر روز افراد بیشتری اقدام به تهیه تلفن هوشمند می کنند و با نصب برنامه و عضو شدن در شبکه های اجتماعی مختلف، با دیگران در تماس بی وقفه قرار می گیرند. یاد زمانی که منتظر می شدیم تا یکی مسیج بزند به خیر! الان هر نیم دقیقه، یکی با وایبر جوک می فرستد، یا در گروه های واتساپ و تلگرام، خبر یا عکس یا مطلبی می فرستند. همه هم از ضعیف بودن باتری گوشی خود نالان هستند. لذا یا شارژرشان همراهشان است یا پاور بانک (باتری همراه) تهیه می کنند (این قضیه در لبنان که به شدت چشمگیر است). ما آنقدر اسیر شده ایم که باید به جوکهای لوس همه بخندیم، مطالب تکراری را بخوانیم، روزی چند مطلب را برای نمی دانم چند نفر بفرستیم تا آریایی بودن خودمان را زیر سوال نبرده باشیم یا به بدبختی دچار نشویم! متاسفانه هر شخصی که به تازگی به این فضا پا می گذارد فکر می کند مطلب یا جوک یا عکسی که به وی رسیده را بقیه تا به حال ندیده اند! لذا با اشتیاق آن را برای همه ارسال می کند. آنهایی که پنج شش سال است در این فضا هستند حتما از جوکها و مطالب تکراری که سالی چند بار به دستشان رسیده خسته شده اند.
چه کنیم اسیر نباشیم؟

ساعت 20 و 27 دقیقه و7 ثانیه روز پنج شنبه 29 اسفند 1392 هجری شمسی لحظه ی تحویل سال جدید است. به ساعت لبنان یعنی 18:57:07 . شب جمعه و ایام فاطمیه و شهدای دفاع مقدس در سوریه، به نظرم بهترین جا برای تحویل سال، زینبیه است. هرچند امکانش فراهم نشد، اما به جاش سعی می کنم در مزار شهدای این دفاع مقدس حضور پیدا کنم و برای ظهور مولامون دعا کنم. 

امیدوارم سال جدید برای دوستان و همراهان  بازدید کنندگان، سالی مملو از موفقیت و شادکامی و سعادت باشه و نقشه های دشمنان مملکتمون نقش بر آب بشه و شرشون به خودشون برگرده.

ان شاءالله همه مجردا ازدواج کنن و عروس دامادها بچه دار شوند و بی پولها پولدار شوند مریضها شفا پیدا کنند، زندانی ها آزاد بشند (البته نه جنایتکارایی که به مردم صدمه زده بودند)

عیدی ما به دوستان هم دعا و زیارت از طرف اوناست. هرکی هرکدوم از شهدای دفاع مقدس از حریم اهل بیت رو ارادت داره و دوست داره، نیت کنه که سلام و دعاشو به اونا برسونم.