در عربی کلمات زیادی هست که ریشه فارسی دارد. اینکه یک اسم را با پسوند «چی» به شغل و بعد نام خانوادگی تبدیل کنند، از ایران به عثمانی و از آنجا به کشورهای تحت سلطه عثمانی مثل لبنان و سوریه رفته است.
در ایران اسمهایی مثل توتونچی، ابریشمچی، کرباسچی، حریریچی، گاریچی، قهوه چی، وجود دارند که با اضافه شدن پسوند «چی» یا «چیان» اسم آن شغل ساخته می شود.
برخی اسمهای شغل در عربی:
توفنگجیان (تفنگچی: اسم خانواده ارمنی در لبنان)
خضرجی (سبزی فروش)
قهوجي (قهوه چی)
بنشرجی (پنچرچی : آپاراتی)
کندرجی (کفاش)
خاشقجی (قاچاقچی/ قاچاق سلاح داشتند)
کبابجی (کباب فروش)
طنبرجی (گاریچی- نوشته اند طنبور هم از فارسی آمده)
عربجی (گاریچی، با کلاس تر از طنبرجی)
التوتنجی (توتونچی)
حلواجی (شیرینی فرویش)
صابونجی (صابون ساز)
کهربجی (برقکار)
بقجه جی (باغچه بان-باغبان)
توتنجی (توتونچی)