می دانید که یکشنبه ها در لبنان تعطیل رسمی است. مثل جمعه ها در ایران.

صدای ناقوس کلیسا را که می شنویم به همسرم می گویم: الان وقت نماز جمعه مسیحی ها است!

مسیحیان در این روز به کلیسا رفته و به سخنان کشیش گوش داده و سپس دعا و نماز می خوانند و برای آمرزش گناهانشان دعا می کنند. صد رحمت به مسیحی ها که هفته به هفته گناهان خود را پاک می کنند. بعضی از مسلمانها هستند، سال تا سال، فقط شب قدر یا روز عاشورا، گناهان خود را پاک می کنند! تازه اگر واقعا پاک شود و توبه واقعی باشد! خیلی ها دلشان را خوش می کنند که برای امام حسین اشک ریختند و گناهانشان پاک شد. برای اثبات این ادعا کلی هم حدیث می آورند. حواسشان نیست هر گناهی زخمی به دل امام حسین و امام زمان است و اگر توبه حقیقی نباشد و طبق شرایطی نباشد که امیرالمومنین برای توبه فرموده اند، فقط مسخره کردن خودمان و خداست. امام رضا (علیه السلام) در اینباره فرموده اند: من استغفر الله بلسانه و لم یندم قلبه فقد استهزء بنفسه ( الکراجکی، أبو الفتح: کنز الفوائد، چاپ2، قم المقدّسه، چاپخانه مصطفوی؛ چاپخانه غدیر، 1369هـ.ش، ص152-153) کسى که به زبان توبه کند، ولى در دل از گناهى که مرتکب شده پشیمان نباشد، خودش را مسخره کرده است.

توبه ای که بعد از آن هیچ تغییری در رفتار انسان رخ ندهد و باز هم بر گناهان گذشته اش اصرار کند، توبه نیست. اشکی که سیاهی گناه را نشوید و دل را جلا ندهد، گناه را پاک نمی کند. آن اشکی پاک کننده گناه و خاموش کننده آتش جهنم است که دل و دیده را پاک کند و انسان را از گناه دور کند. وقتی امام صادق می فرماید شفاعت ما به کسی که به نماز بی توجه است نمی رسد، یا می فرماید ولایت ما جز با ورع و کوشش بدست نمی آید، مشخص می شود ولایتِ نجات دهنده، پیروی از معصومین و عمل به احکام الهی است و لا غیر. « لا تذهبن بکم المذاهب فوالله لاتنال ولایتنا الا بالورع والاجهاد فى الدنیا ومواساة الاخوان فـى الله , ولیـس من شیعتنا من یظلم الناس. (بحارالانوار، ج78 ص303) مسلکها و مذهبها شما را نبرند، به خدا سـوگند به ولایت ما نتوان رسید جز با پارسایـى وکـوشـش در دنیا، و یارى دادن برادران براى خدا. و کسى که به مردم ستم کند، شیعه ما نیست.»

برخی مداحان و شعرا با احساسات مذهبی مردم بازی کرده و ناخواسته به مردم مجوز گناه می دهند تا در عاشورا یا شب قدر، آن را پاک کند! اما معارف اهل بیت علیهم السلام چیز دیگری می گوید.

استاد محمد حسن حاجب بروجردی ، شاعر معروف به افصح الشعراء قرن چهاردهم هجری در شهر بروجرد دیده به جهان گشود . ایشان از معاصرین و دوست استاد محمد باقر صامت بروجردی بوده است و نوشته اند که با صامت در کسب تجارت شریک بوده است. وی مردی فروتن بود و عمری دراز کرد و در سال ۱۳۶۷ در زادگاهش بروجرد در گذشت. مقبره او در جهان آباد بروجرد قرار دارد.

روزی حاجب بروجردی قصیده ای زیبا در مدح امیر المومنین ، علی (ع) سرود که شاه بیت آن این بود:

حاجب اگر محاسبه حشر با علیست / من ضامنم که هر چه بخواهی گناه کن!

همان شب در عالم رویا مولا علی بن ابیطالب (ع) به خواب ایشان آمده و فرمودند:

اگر چه محاسبه در دست ماست اما اگر اجازه بدهی من بیت آخر شعرت را اصلاح کنم!  

حاجب عرض میکند : یا مولا شعر برای شما و در مدح شماست.

حضرت علی(ع) میفرماید پس بیت آخرت را اینگونه بنویس:

حاجب یقین محاسبه حشر با علیست / شرم از رخ علی کن و کمتر گناه کن …

در نسخه ای دیگر آمده:

مجرم یقین محاسبه حشر با علیست / شرم از رخ علی کن و کمتر گناه کن …

منابع:

1- از کتاب: بهترین شاگرد شیخ (نگاهی به زندگانی شیخ عبدالکریم حامد) - صفحه 113

               خرید اینترنتی + قسمتهایی از متن کتاب

2- وبلاگ مشاهیر و مفاخر و هنرمندان بروجرد

3- دیوان مرحوم محمدحسن حاجب بروجردی