چند روزی است زمزمه حذف بسته های شبانه اینترنت به گوش می رسد و مردم اظهار نارضایتی می کنند. نگاهی داشته باشیم به مفهوم خدمات عمومی و سپس قیمت اینترنت کشورهای مختلف را هم ببینیم.

خیلی از ما معنی خدمات و حقوق را از هم تمییز نمی دهیم. یعنی فکر میکنیم یک خدمت، حق مسلم ما است.
حقوق یعنی کلیه امتیازهایی که یک فرد جامعه باید از آن برخوردار شود. مثل حق رای، حق تعلیم و تربیت، حق کار و شغل، حق آزادی بیان.
اما خدمات، یعنی برق و آب و گاز و تلفن و اینترنت و حتی انتقال زباله منزل شما. هر چند در زندگی نوین، خدمات توسط نهادها و سازمانها ارائه می شود اما هر کسی بابت خدمات باید هزینه بدهد. ممکن است هزینه خدمتی مثل بردن زباله را شهرداری ضمن عوارض مختلف شهری از شما بگیرد. ممکن است در ازای خدماتی مثل آب و برق به میزان مصرفتان بدهکار شوید.
اینترنت یکی از خدماتی است که باید بابتش پول بدهید. اینترنت یعنی مجموعه سرورهای مختلف جهان که به هم متصل هستند و با نظام و ساختار خاصی به شما اطلاعات منتقل می کنند. پهنای باند اینترنت توسط هر کشوری خریداری می شود. خیلی از کشورها به مردمشان بابت اینترنت سوبسید می دهند. چون از کنار آن، استفاده های دیگری می برند. مثلا کاهش ترافیک شهری، افزایش آگاهی و فرهنگ، انتقال اطلاعات و تجربه و به نوعی دربرگرفتن حیطه های آموزش غیر رسمی، یا حتی استفاده اطلاعاتی و امنیتی از داده های شهروندان.
برخی کشورها مثل لبنان، مالیاتی هم روی آن می کشند.
اینترنت ایران جزو ارزانترین کشورهای جهان است. در ادامه مقایسه ای با کشورهای عمدتا همسایه داریم که می بینید ارزانتر از همه هستیم. توجه داشته باشید گرانی اینترنت در کشوری دیگر، ربطی به سطح درآمد ندارد چون نوعی کالا و خدمت بین المللی است و قیمت آن ثابت است. با گران شدن دلار در یک کشور، اگر اقتصاد سالم باشد، اینترنت باید گران شود. اما در کشور ما سوبسید آن بیشتر می شود تا مردم صدایشان در نیاید! سوبسید بیشتر یعنی برداشت از خزانه عمومی که اکثرا با مالیات مردم فقیر و متوسط پر می شود، و اختصاص آن به شهروندان ثروتمند که تبلت و گوشی هوشمند و لپتاپ دارند.
جالب است برخی از همین شهروندان مجازآباد، دادشان در می آید که وای به داد فقرا برسید، به خارج کمک نکنید، برای امنیت کشور خرج نکنید، عزاداری نکنید، اربعین و زیارت نروید، بدهید به فقرا. اگر دقت کنند متوجه می شوند که خودشان هر چه بیشتر اینترنت مصرف می کنند، بیشتر از جیب فقیری که گوشی و تبلت ندارد می زنند.
بحث یارانه ها و حذف یارانه سوخت برای ایجاد عدالت در پرداخت یارانه بود تا از جیب فقرای اتوبوس سوار، به جیب ثروتمندی که دو سه یا چهار ماشین دارد نرود. اما در همان بحث بنزین هم، عدالت شهید شد و دولت یارانه ای حدود سیزده هزار تومان (با احتساب دلار چهارده هزار تومانی این روزها) یا اقلا سه هزار و دویست تومان (دلار دولتی) بابت هر لیتر بنزین به ثروتمندان صاحب ماشین پرداخت می کند.
عده ای متوجه نیستند که قیمت کالایی مثل بنزین یا اینترنت، جهانی است و برای ارزانتر بودن آن از خزانه دولت سوبسید داده می شود و از جیب مردم و بیت المال می رود. همینطور نمی دانند درآمد بالاتر کشورهای دیگر، ربطی به قیمت این خدمات ندارد، یا ارزان بودن ماشین نسبت به درآمد، دلیل این نیست که پس در ایران بنزین ارزان شود. این یک معادله الاکلنگی نیست. یا تولید یک کالا مثل بنزین در کشور به این معنا نیست که پس باید ارزان یا مجانی باشد. بنزین کالا و خدماتی است که هزینه تولید دارد و باید بابتش پول داد. از حقوق مسلم مردم یک جامعه هم نیست‌.
چون اقتصاد سالم نیست و قیمت همه چیز مورد دخالت دولت و بخشنامه ها و دستورات و احکام مختلف است، گاهی برخی خدمات چند نرخی است.
اگر اقتصاد درستی داشتیم، بالا و پایین شدن قیمت دلار اولا متوقف می شد، ثانیا قیمت خدماتی مثل اینترنت کمتر از هزینه خرید آن نمی شد.
دولت باید عدالت را در سطح اجتماعی رعایت کند نه اینکه عده ای با یارانه شان زنده باشند و عده ای یارانه شان کفاف هزینه اینترنت شان را هم ندهد.