راس ساعت ده صبح که برق آمد و دکمه آسانسور را زدم تا پایین بروم، از خانه همسایه شنیدم که با صدای بلند برای پدر پیرشان می گفت در جناح انفجار رخ داده. سریع وایرلس گوشی را روشن کردم و رفتم سایت النشره و دیدم در جناح بمب منفجر شده. متوجه نشدم جناح کجاست. پایین که رسیدم دیدم همه در میوه فروشی روبروی خانه جمع شده اند و به تلوزیون خیره شده اند. شبکه المیادین که دفترش یک خیابان پایین تر از محل انفجار است اولین گزارشگر زنده از انفجار بود. تازه فهمیدم بغل سفارت خودمان انفجار رخ داده. اول مشخص نبود انتحاری است یا موشک. میوه فروش که داشت صحنه های انفجار را می دید گفت این حتما انتحاری بوده. موشک اینطوری نمیکنه.

پیاده به طرف محل کارم راه افتادم. چند نفر برای اطمینان از زنده بودنم به من زنگ زدند. در راه هم برخی مغازه دارهایی که می دانستند ایرانی هستم از سلامتی خودم و خانواده ام می پرسیدند و وضع سفیر و کارکنان ایرانی. رسیدم جلوی بیمارستان رسول اعظم. راه را برای ماشین ها بسته بودند و کلی حزب اللهی در منطقه پخش شده بودند.  ارتش هم به کمک حزب الله ماشینها را به سرعت از بلوار کنار بیمارستان دور می کردند و نمی گذاشتند کسی توقف کند (برای جلوگیری از انفجار انتحاری جدید). سر کار که رسیدم راننده ی موسسه ناراحت نشسته بود و سیگار می کشید. گفت: «انفجار اول که رخ داد رفتیم بالای پشت بام ببینیم چه خبر است. تا در را باز کردیم انفجار عظیمی رخ داد که گفتم یا علی . خدا به داد سفارت ایران برسه. سفارتو زدند. سریع با ماشین رفتم طرف سفارت چون سه تا از دوست هایم آن طرف ها کار می کنند. جنازه های سوخته و زخمی روی زمین بود. بمب دوم درست در چند قدمی سفارت ترکیده بود. یکی از دوستانم که نگهبان سفارت بود همراه دو نگهبان دیگر کشته شده بودند.»

خانم آبدارچی موسسه هم با نگرانی و بغض و قطره اشکی در چشم راهی محل انفجار بود چون دو تا پسرهایش در آن منطقه کار می کنند و تلفنهایشان جواب نمی دهد.

یکی از دوستان که منزلش همان طرف ها است در چت به من گفت انفجار اول در محلی دورتر از سفارت بود تا به این بهانه نگهبانها را به طرف شمال بکشند و ماشین دوم با بمب بسیار قوی، سفارت را از طرف جنوب هدف بگیرد. اما نگهبانها با هوشیاری سرجای خود ایستادند و وقتی ماشین راپید (وانت سقف دار رنو) به سرعت به طرف سفارت آمد قبل از آنکه به موانع جلوی سفارت برسد او را هدف قرار دادند. برای همین خودش را همانجا در میدان پنجاه قدم مانده به سفارت منفجر کرد.

هم اکنون تمام مغازه ها تلویزیون هایشان روی شبکه المیادین است و اخبار را دنبال می کنند. مردم فرزندان خود را از مدارس به خانه می برند و جو جالبی حکمفرما شده. نیروهای حزب الله بصورت علنی با بیسیم در خیابانها هستند و اقدامات امنیتی ویژه ای در دست اجراست.

انفجار سفارت ایران چند نکته را آشکار می کند:

اول ضعف نیروهای امنیتی لبنان در کنترل امنیت. از آنجایی که سازمان امنیت داخلی دولت (مشابه وزارت اطلاعات خودمون) در چنگ حریری است، از اول حوادث در سوریه به نفع تروریستها و بنا به فرامین سعودی اقدام به تسهیل عبور و مرور سلاح و مواد منفجره به سوریه نمود. لذا ایست بازرسی های ارتش لبنان در نقاط مختلف هم فایده ای نداشته و صرفا یک دکور است.

دوم اینکه نیروهای تروریست در سوریه در حال شکست های پی در پی سنگین هستند و وقتی چنین گروه هایی ضعیف می شوند به جای مبارزه، به ترور و بمبگذاری روی می آورند.

سوم اینکه نزدیکی ایران و غرب بخصوص آمریکا، باعث وحشت آل سعود شده و دست دوستی با اسراییل را گرم تر از قبل فشرده اند و مشغول برنامه ریزی برای تخریب هستند. امری که چند ماه پیش، بعد از انتخاب دکتر روحانی و سردرگمی داخلی ها و خارجی ها، توسط یکی از فرماندهان حرکت امل پیش بینی شده بود. وی گفته بود در صورت نزدیک شدن ایران و آمریکا، تروریستهای سعودی و قطری احساس خواهند کرد که مانند آشغالی به دور انداخته شده اند و در این صورت دست به ترور خواهند زد.

چهارم اینکه این ترورها بیش از آنکه ایرانی ها و حزب الله را بترساند، هشیارتر خواهد کرد. ضمن اینکه عزم آنها در مبارزه با زامبی های تروریست سلفی وهابی را بیش از پیش تقویت خواهد کرد.

نکته پنجم اینکه این حمله دقیقا در روزهای آغازین عملیات سرکوب تروریستها در قلمون توسط ارتش سوریه اتفاق افتاده و نگاه ها را باید به سمت کسانی برگرداند که از مدتی قبل به تهدید حزب الله و ایران در صورت شروع حمله به قلمون پرداخته بودند.

نکته پایانی این است که به نظر بنده، سفیر محترم ایران در لبنان جناب آقای دکتر غضنفر رکن آبادی باید از این فرصت برای کوبیدن 14 مارس و همپیمانان سعودی استفاده کند. هرچند امیدی به این رفتار ندارم و می دانم ایشان همیشه مشی و رویه معتدل و منطقی و جامعی در امور دارند. با این حال اولین مطلبی که در سایت خبری لبنانی النشره از طرف ایشان درج شده نقل می کند سفارت ایران هدف این دو حمله بوده و مستشار فرهنگی ایران شیخ ابراهیم انصاری در این حمله به شهادت رسیده است.

از طرف دیگر مرضیه افخم سخنگوی وزارت خارجه اعلام کرد این حملات توسط عوامل اسرائیل انجام شده است.