رفتیم تا ببینیم این محصولات وطنی چیست و به چه قیمتی به فروش می رسانند و بلکه بلیط سفر به ایران گیرمان بیاید.

 

نمایشگاه در طبقه اول یک پارکینگ کنار هتل فینیسیا تشکیل شده بود و ظاهر نه چندان مقبولی داشت.

به نظر می رسید هرکس توانسته آمده تا در این نمایشگاه سودی ببرد. محصولاتی مانند کارهای دستی و خاتم کاری و نقره کاری عرضه شده بود. چند غرفه هم انگشتر فروش و نقره فروش هایی بودند که محصولات خود را به نمایش گذاشته بودند. غرفه ی بزرگی مربوط به ظروف ملامین بود که با اطلاع از علاقه لبنانی ها به ملامین، مدل های زیبایی را عرضه کرده بودند.

 

غرفه های زیادی هم فرش فروشانی بودند که ظاهرا خیلی هایشان در بیروت دفتر و فروشگاه داشتند.

 

غرفه فروش زعفران دیوارهایش را با تابلوهای ایرانی پر کرده بود و شاید تنها غرفه ای بود که با وجود آوردن سرمایه ی زیاد، هزینه حمل بار بسیار اندکی پرداخته بود.

یک غرفه بزرگ که هنوز افتتاح نشده بود و آنرا با پرده پوشانده بودند، شیشه جات و بلورجات عرضه کرده بود و بسیار زیبا دکورش را طراحی و اجرا کرده بود.

در نهایت یک قسمت هم آجیل می فروختند که در کمال تعجب متوجه شدیم آجیل لبنانی و عربی است، نه ایرانی!

با اینکه اسم نمایشگاه محصولات و فرش ایرانی بود غرفه هایی از پاکستان و مصر و سوریه هم حضور داشتند.

چند روز بعد از بازدید، در اخبار رادیو شنیدم که سفارت ایران این نمایشگاه را غیرقانونی خوانده و گفته است آنها محصولات درجه یک عرضه نمی کنند و با این کار آبروی اجناس ایرانی را می برند و برای تجارت ایران مشکل ایجاد می کنند.

ظاهرا حق با آنهاست. یکی از بستگان می گفت قبل از اینکه برای نمایشگاه تبلیغ کنند و افتتاح شود، وی طبق روال سالهای قبل به آن محل مراجعه کرده و از آنجا یک محصول سوریه ای خریده بود! نمایشگاه حاصل تلاش عده ای از تجار بود که برای فروش بیشترشان آن را با یاری هم، به راه انداخته بودند و عموما اجناس را به دو یا سه برابر قیمت می فروختند آنهم به دلار! مثلا یک قالیچه معمولی یک متری را می دادند 250$

خلاصه نه کسی به ما جایزه داد نه بلیط هدیه گرفتیم، ضمن اینکه برای پارک کردن ماشین در پارکینگ تاریک و ترسناک هم پول پرداخت کردیم.