در سالگرد ابتکار بنزینی دولت امنیتی دکتر حسن روحانی، خاطره ای را نقل کنم که نشان می دهد داستان هر چه که بود، چقدر هنوز در روایت و رسانه ضعیفیم.
پارسال بعد از حوادث آبان، در بیروت جایی بودم که یکی از سرداران سپاه آمده بود و به مسئول آنجا توضیح می‌داد که در ایران چه خبر بوده. از حرکتهای سازمان یافته و تاکتیک‌های ویژه برای اغتشاش و آتش افروزی در بانکها می‌گفت که برای اولین بار با آنها روبرو شده بودند.
شاید هنوز برای شما نگفته باشند، اما در نبرد نیروهای امنیتی و تروریست‌هایی که به پالایشگاه حمله کرده بودند، بچه‌های ما را با آرپی جی زدند.
قرار بود ایران ونزوئلا شود، به بهانه اعتراض به افزایش قیمت بنزین، تولیدات پتروشیمی متوقف شود. آن وقت دولت ما در اقدامی که با هیچ معیار عقلی و علمی و اقتصادی و حتی دیکتاتوری قابل دفاع نبود، روی درد مردم بنزین ریخت و کبریت کشید.
شکی نیست که همه کشته شدگان آبان مزدور و جاسوس نبوده‌اند، و شکی نیست که بسیاری از آنها را مزدورانی کشتند که داخل جمعیت بودند، با شاتگانها و سلاح‌های تولید ترکیه، که یکی از دوستان، خودش شاهد ماجرا بود. شک هم ندارم که تعداد شهدای نیروهای انتظامی و سپاه، فقط آن پنج شش نفری نبود که اعلام شد. هر چه بود، باز هم مردم را غریبه دانستند و داستان درست را، روایت نکردند.