همیشه تضاد و دوگانگی بین ارتش و برخی مردم وجود داشته. در گذشته های دور، ارتش لبنان، بازوی قدرت نظام مارونی بود و به سرکوب مسلمانان می‌پرداخت.
حتی شاخه‌ای از آن به دفاع از صهیونیست‌ها پرداخت و مزدوران را به خدمت گرفت و تا مدت‌ها، حقوق خود را از ارتش می‌گرفتند.
سر انجام با جنگ داخلی لبنان، ارتش تقسیم شد و نیروهای مسلمان در قسمت غرب بیروت و مسیحیان در شرق بیروت دسته بندی شدند.
با اتمام این جنگ پس از اجلاس طائف و تعیین رییس جمهور جدید و کاهش صلاحیت‌هایش، لبنان به حالت عادی برگشت.
اما ارتش همیشه گروگان سیاسیون بوده و هست خصوصا آنکه تعیین فرمانده آن با نظر آمریکا صورت می‌پذیرد و از طرف دیگر به بهانه کمکهای ناچیز، ارتش را گروگان گرفته‌اند.
اهل سنت تندرو ارتش را ارتش مسیحی می‌بینند و بارها دست به کشتار نظامیان زده‌اند. این افراد در پی قانون شکنی و حرکت‌های مسلحانه، بازداشت می‌شوند که با نام موقوفین اسلامیین (بازداشتیان مسلمان) خود را معرفی می‌کنند و معتقدند به خاطر مسلمان بودن مورد ظلم قرار گرفته اند.
حال آنکه بسیاری از نظامیان به شهادت رسیده مسلمان و حتی اهل سنت هستند.
از طرف دیگر بسیاری از شیعیان منطقه بقاع و بعلبک هم  در حمایت از برخی همشهریان خود که دست به قانون شکنی و کاشت و فروش حشیش می‌زنند، یا راهزنی و ماشین دزدی می‌کنند نگاه خوبی به ارتش ندارند و آن را قاتل فرزندان منطقه می‌دانند. با اینکه بسیاری از جوانانشان سرباز ارتش هستند.
در ۱۳ سپتامبر ۱۹۹۳ ارتش به دستور رفیق حریری به تظاهرات شیعیان ضاحیه در اعتراض به پیمان اوسلو حمله کرد و بدون هشدار، تیر مستقیم زد که ۹ نفر شهید و تعدادی مجروح شدند.
در ۲۰۰۴ در منطقه حی السلم در ضاحیه هم ۴ نفر بدست ارتش کشته شدند، در ۲۰۰۸ هم در منطقه مارمخایل، ۸ نفر از شیعیان کشته شدند.
اما حزب‌الله هیچ حرکت انتقام جویانه انجام نداد و ارتش را خط قرمز دانست.