شبی منزل یکی از دوستان نشسته بودم. دامادشان که از آمریکا آمده بود وارد شد. سلام و علیک کردیم و کمی با ما شوخی کردند و گفتند موضوع هسته ای ایران و آمریکا را بین خودتان حل کنید.
صحبتشان به اینجا رسید که چرا لبنانی ها در خارج کشور از قوانین پیروی می کنند اما در لبنان نه. تا به لبنان می رسند رانندگی خراب، بوق زدن، آشغال ریختن و قانون شکنی را از سر می گیرند.
من و صاحبخانه معتقد بودیم مشکل از آموزش و تربیت و برگرفته از سیاستها و رفتار حکومت هست. دوست آمریکایی معتقد بود که نه، مشکل از افراد است، نمی شود مسلمان و با ایمان بود اما آشغال ریخت. باید افراد خودشان خوب شوند تا جامعه درست شود.
برای اثبات حرفش می گفت در اروپا بودم، مرد مستی شب در خیابان شیشه مشروبش را به زمین کوبید و شکست. سه پیرزن آمدند و آنقدر با جیغ و داد با او صحبت کردند که مجبور شد تک تک شیشه شکسته ها را جمع کند. چرا شما وقتی کسی دارد برق می دزدد جلویش را نمیگیرید؟ چرا تذکر نمی دهید؟ چرا کسی که راه را می بندد و جلوی ماشین دیگران پارک می کند چیزی به او نمی گویید؟
صاحبخانه گفت نمی شود، عموما طلبکار هم میشوند و دعوا راه میاندازند. پلیس هم در این مواقع نیست.
گفتم ببینید همان شهروندان با فرهنگ اروپایی وقتی به کشورهای ما می آیند، مثل ما رفتار می کنند، تازه وقتی به عراق و افغانستان می روند آدم هم می کشند. پس این یک چارچوب و ساختار اجتماعی است که حکومت بنا کرده و افراد در خارج آن تغییر می کنند. خودش اقرار کرد و گفت بله من دیدم آمریکایی ها در اینجا مثل ما در صفها هل می دهند و جلو می زنند.
اینگونه بود که آقای داماد ساکن آمریکا، تا حدودی متقاعد شد نمی توان در جامعه ای بدون حاکمیت و نظام زندگی کرد و این وظیفه نظام و دولت است که جامعه را تربیت، هدایت، و بر آن نظارت کند.