یکی از چیزهایی که در اولین سفر به لبنان توجه ما ایرانی‌ها را جلب می کند، رواج توالت فرنگی و شیلنگی با دوش کوچک جهت شستن و آبکشی است.
به این دوشچه در عربی شطافه می‌گویند که به معنای شوینده است. (میتونیم من‌شور ترجمه کنیم!)
بطور کل آسیا و خاورمیانه و جنوب ایتالیا و اسپانیا و آمریکای جنوبی و لاتین از شطافه استفاده می کنند. اما مردم آمریکا و اروپا و کانادا و استرالیا از دستمال توالت استفاده می کنند.
به خاطر استفاده مسلمانان خصوصا عرب ها از این وسیله، دوستانی که در آمریکا زندگی می کنند می گویند این دوشچه دقیقا با همان نام شطافه در فروشگاه ها موجود است.
در اوایل قرن 18 میلادی در فرانسه اولین شطافه اختراع شد که به آن بیده Bidet shower می گویند. پادشاه فرانسه و بعد از او ملت از آن استفاده کردند.
بریتانیایی‌ها که دشمن قدیمی فرانسه بودند و در همه چیز با فرانسه اختلاف داشتند، این مورد را هم رد کردند و از آن استفاد نکردند.
با گسترش نفوذ استعمار انگلیس، در مناطق تحت استعمار، از شطافه استفاده نشد.
در سال 1875 جوزف جاییتی مخترع آمریکایی دستمال توالت رولی را اختراع کرد.
(بیده یک توالت فرنگی است که فقط برای شستشو استفاده می شود و روی آن نشسته و آب را باز می کنند و خودشان را می شویند. چگونگی بلند شدن از روی کاسه اول و نشستن روی بیده هنوز برای من یکی از اسرار است!)
جنگ جهانی دوم باعث شد سربازان فرانسوی در مناطق حضور خود شطافه را ترویج کنند. اما چون بیشتر در فاحشه خانه ها استفاده شد، گفتند غیر بهداشتی است و در تمام اروپا با آن مخالفت شد.
چند روز پیش یک هنرمند مسیحی لبنانی در توییتی نوشته بود برای همزیستی ادیان، امروز از شطافه استفاده کردم. فردا هم سالادم را با چنگال می خورم! این توییت موجب جنجال و دعوا بین برخی مسلمانان و مسیحیان شد.