هر وقت ایران می روم، سری به دوستان می زنم. اکثر اوقات، در یکی دو مدرسه که قبلا همکاری داشتم، یک سخنرانی هم میکنم. در مدرسه ای که مدیرانش از دوستان و همکاران گذشته بودند و تازه تاسیس کرده بودند، از لبنان و شرایط آن صحبت می کردم تا بچه پولدارهای این غیر انتفاعی، فکر نکنند دنیا فقط آن چیزی است که در ماهواره هایشان می بینند. بعد از اینکه صحبتم تمام شد بعضی ها سوالهایی پرسیدند. نوجوانی پرسید مگر نمی گویند در زندگی، بهترها را الگو قرار دهید؟ چرا ایران را با لبنان مقایسه می کنید؟ با استرالیا مقایسه کنید.

در پاسخ گفتم لبنان یک کشور آزاد و مورد حمایت آمریکا و غرب است و از نظر آنها از دموکراتیک ترین کشورهای خاورمیانه محسوب می شود. ایران کشوری است که انقلاب کرده و خواسته تا مستقل باشد، از اول هم تحریم بوده. آیا کشورهای دیگر می توانند با وجود چنین تحریمهایی به وضع کنونی ایران برسند؟ در همان استرالیا بدون تحریم، وضعیت آب و برق مثل ایران و با قیمت ایران نیست. اگر تحریم بشوند می توانند زندگی خود را به همان حالت حفظ کنند؟

البته یادم رفت که بگویم توصیه ائمه این است که در معنویات به بالاتر از خود بنگرید و در مادیات به پایین تر، نه برعکس! یعنی در معنویات باید اقلا شخصی مثل آیت الله بهجت را الگو بگیرید و در مادیات مردم فقیر و کسانی که امکانات شما برایشان خواب و آرزو است.

اما امروزه برعکس شده. مردم با عطش سیری ناپذیری به دنبال زندگی لاکچری هستند و با دنبال کردن صفحه شاخ های مجازی ایرانی و خارجی، می خواهند زندگیشان مثل آنها باشد. ولی آیا وضعیت آن شخص را دارند؟ هنر یا علم آن شخص را دارند؟ زحمتی که او در طول هفته سر کار می کشد را می کشند؟ آن مالیاتی که او پرداخت می کند پرداخت می کنند؟

وضعیت امروز ما ناشی از عطش عده ای از مردم برای رسیدن به رویای زندگی آمریکایی و غربی بود. این قابل انکار نیست. شعارهای شب برجام را نگاه کنید قانع می شوید. هدف این جماعت فقط کیف و حال و ظریف الکسیس را بیار بود. اما متوجه نبودند که سر کار آوردن سیستمی با نگاه لیبرالی، به این معنی است که آن مسئولین هم دوست دارند مثل خارجی ها خوب بخورند و خوب بپوشند و خانه و ماشین خوب داشته باشند. هزینه های وحشتناک ناهار هیئت دولت در فلان منطقه را یادتان هست؟ یا مسئولی که می گفت من شیشلیک می خورم وماشین خوب دارم؟ بچه هایشان می خواهند هر روز بهترینها را داشته باشند. خب هزینه اینها از کجا باید تامین شود؟ از استعمار کشورهای دیگر؟ ما که برای دفاع از منافع خودمان به سوریه رفتیم، صدای همین جماعت درآمد که وای چرا می روید سوریه ما فقیر داریم! پس نمی توانیم کشور دیگری را استعمار کنیم. چون فقیر داریم! خب تنها راهی که می ماند، کاهش خدمات، و گران کردن کالا و خدمات و سوار شدن بر دوش کل مردم است. هر چه بیشتر به سمت غرب و آمریکا می رویم وضع بدتر می شود. وضعیت حقوق های نجومی لبنان را در مطالب اخیر منعکس کردیم. ایران تا کنون اینطور نبود. اینکه مقام دولتی بصورت کاملا قانونی پنجاه شصت برابر یک معلم و کارمند حقوق بگیرد، در قاموس انقلاب نبود. این جزو قاموس غرب یا بهتر بگویم غربزده ها است. چون خود غرب اینقدر تفاوت در حقوق رسمی دولتی ها نیست. مسئولین ثروتمند غرب، خزانه عمومی دولت را جارو نمی کشند، ثروتشان ناشی از داشتن شرکتها و انحصار در تولید و فروش سلاح و دارو و غیره است.

مشکلات امروز کشور ناشی از عدم تربیت صحیح است که بر عهده آموزش و پرورش و حوزه و دانشگاه بود و قطعا کم کاری کرده اند. همچنین ناشی از تهاجم فرهنگی و شبیخون فرهنگی است. از شبیخون هم گذشته و داریم به ذبح فرهنگی می رسیم. صفحه های برخی از بچه مومن ها و حزب اللهی ها و انقلابی ها را می بینیم که فالور صفحه های ناجور ایرانی و خارجی را فالو می کنه که آدم هنگ میکنه این چیه، اون چیه!

در انتها از مسئولین خواهش میکنم اگر معترض یا مخالفی را گرفتند، به جای مجازات، بلیط برایش بگیرند و تبعید کنند خارج. تا طرف بفهمه کشور خودش چه امکانات و مزایایی داشت و مجبور بشه اون تن رو تکون بده و مثل خارجی ها عین سسسس... یعنی عین ساعت کار کنه.