دیروز با جمعی داشتیم میرفتیم برای تسلیت به یکی از جوانان که برادرش فوت کرده بود. خانه آنها در دهکده عیناثا در جنوب و نزدیکی بنت جبیل بود. اصلا حواسم نبود که ورود اجانب به این منطقه ممنوع است. به ایست بازرسی ارتش بعد از رودخانه لیطانی که رسیدیم، سرباز گفت: همه کارت شناسایی بدهند.

من هم کارت اقامتم را دادم. گفت این چیه؟ تصریح نداری؟

من تازه یادم افتاد عجب کاری کردم! رفتن به مناطق خیلی جنوبی مجوز میخاد. خلاصه، گفتیم داریم میریم ختم فلان جا، برادر رفیقمون فوت کرده.

میگفت نمیشه. ممنوعه رد بشی. ایناها، این پسربچه افغانیه، با اینکه مادرش لبنانیه ولی نمیگذاریم بره. باید برگرده با مجوز بیاد.

خلاصه دوستان داشتن قانعش میکردن که کوتاه بیاد، یهو بین حرفها اسم امام موسی صدر رو شنید. گفت: گفتی حرکت امل؟ آره؟ (یجوری گفت که حرف گذاشته باشه تو دهن رفقا) شما با حرکت املید؟

گفتن آره ما با حرکت املیم. چهره اش باز شد و لبخند زد و زود کارتو داد دست راننده گفت راه بیفت. به سلامت!!!

فکر کنم حتی اگه میگفتم داماد سید حسن هستم هم اجازه نمی داد رد بشم!

طبق قطعنامه 1701 شورای امنیت، حدفاصل نهر لیطانی تا خط آبی رنگ قبل از مرز فلسطین، باید زیر نظر نیروهای سازمان ملل باشد و ورود غیر لبنانی به آن ممنوع است. بر این اساس از نهر لیطانی تا مرز فلسطین نیروهای یونیفل (بقول مردم لبنان، اسراییلی های سفید) تحرک دارند و وظیفه شان به اصطلاح حفظ صلحه! اما در اصل برای حراست از اسراییل و گزارش تحرکات حزب الله در جنوب هستند.

خفت و ذلت برای یک کشور همین بس که خارجی ها غیر از گماردن نیروی نظامی در خاک آن کشور، به او بگویند چه کسی حق دارد وارد خاکش بشود و چه کسی نشود.

قدر ایران را بدانیم و وطن فروشی آنانی که می خواستند سر مساله هسته ای، به نیروهای خارجی مجوز حضور نظامی بدهند را باور کنیم. لعنت بر آنها.