باز هم نیمه ی شعبان شد و انتظار به درازا کشید. باز هم چشم باز کردیم و خورشید را ندیدیم. باز هم میلاد منجی آمد و آن یگانه منجی نیامد. 

ای حلقه ی وصل آسمان و زمین، ای رحمت خدا، ای مهربان ترین مهربانان، کجایی؟

و ضاقت الارض و  منعت السماء

جنگ و خونریزی جای جای زمین را گرفته است،

اصلا وقتی سربازی می رویم و همه را با یک لباس و یک جایگاه و یک عنوان در نظر می گیرند و عمدا کاری می کنند که بادشان بخوابد، می فهمیم که خیلی باد داشتیم. آن موقع است که وقتی از مرخصی به خانه بر می گردیم دست پدر و مادر را بی هیچ بهانه و عاشقانه می بوسیم.

چند روز پیش فیلم مارمولک را با زیر نویس عربی روی یک دی وی دی پیدا کردم. از کمبود فیلم نشستم به تماشا. سالها پیش آنرا دیده بودم ولی به جز موضوعش و کلیت داستان، چیز دیگری یادم نمانده بود.

فیلم مارمولک باعث شد باز دست به کیبورد ببرم و چند نکته ای بنویسم (البته قول می دهم طولانی نباشد).

چقدر دلم می خواهد در همان روستا‌های خودمان با دهاتی‌های خودمان زندگی کنم. از زندگی مدرن خسته شده‌ام. هر چه از اروپا و آمریکا بخواهید در لبنان هست:

ساختمان های شیک، 

سلام و درود بر تمام دوستان و آشنایان و اقوام و خوانندگان.

میلاد برادرِ محمد مصطفی، شیر خدا، فاتح قلعه ها، نابودگر دشمنان خدا، وارث نبی خدا، قسیم بهشت و دوزخ، امیرالمومنین و مولای ما شیعه ها, علی ابن ابیطالب عیه السلام بر تمام دوستداران پیامبر و خاندان پاکش مبارک باد.

بخش پنجم خاطرات حجت الاسلام سید هادی خسروشاهی سفیر سابق ایران در واتیکان و کاردار سابق فرهنگی ایران در مصر*

ارتش‌ صهیونیست‌ در منطقه بود و رژیم شاه و مزدورانش به‌ بهانه‌های مختلف‌ با امام‌ موسی صدر مخالفت‌ می کردند. در کنفرانسی ایشان‌ فرمودند: «الدول‌ الخلیج‌ العربیه» که‌ دشمنان و مغرضان یا نفهمیدند و یا عربی نمی دانستند، که‌ حتماً‌ نمی دانستند. گفتند که‌ ایشان‌ خلیج‌ فارس را خلیج‌ عر.بی. گفته‌ است.