یکی از خوانندگان عزیز سوالی پرسیده بودند که قبلا در ذهن خودم آمده بود و شاید سوال خیلی از دوستان باشد. آیا قدرت نیروهای ایرانی از همه بیشتر است؟ ایران که حزب الله را بوجود آورده پس حتما خودش خیلی قویتر است و اگر ایرانی ها در سوریه بودند کار دو روزه تمام شده بود.
بررسی و مقایسه قدرت دو نیروی نظامی با یکدیگر خیلی مشکل است. چه برسد مقایسه کشور قدرتمندی مثل ایران با گروه مقاومت حزب الله یا ارتش کشور سوریه. مقایسه در مقیاس کشورها به سبب وجود مولفه های دیگری مثل قدرت مانور سیاسی و اقتصادی و برگ برنده های پنهانی و آشکار آن کشور، بسیار سخت است. با این حال سعی می کنم عوامل مختلف و تاثیرگذاری که به نظرم می رسد ذکر کنم و قضاوت را به خودتان بسپارم.

محصولات نظامی ایران به اذعان دوست و دشمن پیشرفت زیادی داشته است. محصولاتی که کاربرانش از کیفیت آن می نالند و دشمنان از قدرت مهیب آن.

قبل از آنکه خونتان به جوش بیاید و نویسنده را مورد الطاف خود قرار دهید لطفا ادامه مطلب را با من باشید تا کم کم و آرام آرام تصوری واقعی و منطقی از محصولات نظامی ایران داشته باشیم.

سوالی را در خصوص وجوب جهاد از مراجع مختلف پرسیده ام تا نظر آنان معلوم شود. برخی از مراجع قبلا در فتاوایشان در مورد دفاع حکم داده بودند. اما با این حال سوال مشخصا در مورد سوریه پرسیده شده. جواب آن بزرگواران در پست بصورت تکمیلی قرار خواهد گرفت.

بعد از حمله تروریستها به سوریه و رسیدن آنها به محله شیعیان و حرم حضرت زینب، شیعیان آن مناطق به سبب تهدیدات جدی و قصد تروریستها به کشتار آنها، یا کلا از سوریه خارج شدند یا به مناطق امن پناه بردند. بیمارستان امام خمینی به دست تروریستها افتاد، حوزه زینبیه و رایزنی فرهنگی ایران مورد هجوم و تهدید قرار گرفت و تعطیل شد. جمعی از علما و طلاب هم به شهادت رسیدند.

تروریستها روز به روز وحشیگری خود را بیشتر کردند و ثابت کردند این داستان، چیزی بیش از یک انقلاب است و هدف واقعی آن نابودی سوریه به عنوان مهم ترین همسایه ی پشتیبان مقاومت و انتقام از مردم سوریه است.

همه می دانند تروریستهای خارجی در سوریه با وعده پول و لباس و به امید دستیابی به شهرت و عنوان و اعتبار و دختران نکاح به سوریه می روند. بیشتر آنها جوانهای بیکار و بی سواد و مستضعف کشورهای عربی هستند که در آن کشورها کسی نگاهشان هم نمی کرده، حالا می روند سوریه تا با تکیه بر سلاح و حمایت خارجی، بتوانند برای خودشان فرمانده و مجاهد و انقلابی و ... لقب بگیرند و با پول و امکانات به کشور خودشان برگردند. این خیال خام آنان به واقعیت نخواهد پیوست. چرا که هیچ کشوری اجازه برگشت به آنان را نخواهد داد زیرا اطلاعات تروریستی و توان بمب گذاری و خرابکاری پیدا کرده اند و برای امنیت کشور خطر دارند.

سه چهار سال بیشتر نداشت. از جنگ هیچ چیز نمی فهمد. از آوارگی فقط معنای دوری از خانه و اسباب بازی هایش را می فهمد، و تنها اشکهای مادر و غصه ی پدر را می بیند. با این حال از کنار پدر و مادر بودن خوشحال است. چند هفته ای است که با پدر و مادر و برادرش، مهمان خانواده ای لبنانی شده اند. همانها که وقتی سال 2006 جنگ شد، به خانه ی کوچک پدربزرگش آمدند و مدتی ماندند.

یادش می آید که سفره ی کوچک و ساده ی خودشان، با آمدن خانواده ی آن سید لبنانی، آنقدر بزرگ و رنگارنگ شده بود که دوست داشت همیشه این لبنانی ها مهمانشان باشند. کم کم می فهمید که مهمان نوازی و محبت و احترام به میهمان یعنی چه؛ یعنی خودت وضعت خوب نباشد و به غذای ساده قناعت کنی، اما برای میهمانت سنگ تمام بگذاری.

حزب الله لبنان وقتی وارد جنگ در سوریه شد، خود را برای همه چیز آماده کرده بود: شماتت دوستان، تهدیدهای دشمنان، خمپاره و راکت ها، بمب ها و خطرات دیگر. اما چه شد که دو انفجار در ضاحیه یعنی مرکز حزب الله در بیروت رخ داد؟

اگر اخبار شبکه ها و روزنامه های عربی را دنبال کنید می بینید که همه می گویند انفجارها و عملیات های القاعده توسط شخصی به نام بندر بن سلطان برنامه ریزی و اجرا می شود. سیاست های حکومت پادشاهی سعودی توسط اقدامات خرابکارانه ی این شخص در دیگر کشورها دنبال می شود. یعنی ملک عبدالله دیگران را مهره هایی می پندارد و وقتی بخواهد، چند میلیارد دلار به این امیر بندر می دهد و می گوید برو کارش رو تموم کن! در قضیه سوریه هم او را فراخوانده و با دادن بودجه کلانی گفته این بابا (بشار) رو من دیگه نبینم! تو رو هم نبینم تا بشار سقوط کنه! چطور شد که در عراق و افغانستان و مصر و دیگر کشورها این اقدامات تاثیر گذار بود اما در لبنان به شکست انجامید؟