به گزارش حربی پرس ساعاتی پیش ماشینی بمب گذاری شده که در آن چهار انتحاری نشسته بودند از اتوبان فرودگاه دمشق به فرعی المستقبل (ورودی راه زینبیه) وارد شد و در ایست بازرسی مورد بازرسی قرار گرفت. دو نفر از آنها که بین 30 و 35 سال داشتند کمربند انفجاری داشتند و یک پسر 15 ساله و پیرمردی را به همراه داشتند. با متوقف کردن ماشین، پسر نوجوان و یکی از انتحاری ها توسط ماموران به خارج ماشین هدایت شدند. به محض اینکه متوجه شدند مرد انتحاری است با شلیک گلوله وی را کشته و امکان هر اقدامی را از وی گرفتند. جوانک را هم دستگیر کردند. در همین زمان انتحاری دوم از ماشین خارج شده و خودش را منفجر کرد. سپس پیرمرد هم ماشین را منفجر نمود.
در این اقدام تروریستی، مجاهد صبحی فاعور و پنج  نفر از نیروهای امنیتی به شهادت رسیدند و 9 نفر هم زخمی شدند که حال برخی از آنها وخیم است.
ظاهرا تروریستها قصد داشتند با هجوم انتحاری ها به ایست بازرسی ها، ماشین بمبگذاری شده را به نزدیکی حرم رسانده، زائران حضرت زینب سلام الله علیها را در شب جشن ولادت ایشان به شهادت برسانند.

پس از اینکه خبر جنایت گلپایگان توسط چند رسانه منتشر شد، با منتشر کردن لینک آن در گوگل پلاسم، سوال کردم اگر این خبر درست باشد و چهارتا سارق تونسته باشند مثل GTA شهرستان رو به آشوب کشیده و آدمکشی راه انداخته باشند و معاون فرمانده نیروی انتظامی شهرستان و نیروهای دیگری را کشته باشند، پس اگر چهار تا تروریست آموزش دیده یکهو اعلام وجود کنند چه می شود.

از محاصره دو دهکده نبل و زهرا در شمال حلب بیش از سه سال است می گذرد. این دو دهکده با جمعیت 60 هزار نفر، در حدود بیست کیلومتری شمال حلب (از نزدیک ترین نقاط سوریه به مرز ترکیه یعنی پشتیبان تروریستها) قرار دارد. تعداد ساکنان این شهر با فرار اقوام و بستگان آنها از حلب به شکل زیادی افزایش داشته. از آنجا که موقعیت این دو شهر در میان مناطق تحت اشغال تروریستها و نزدیک به مرزهای ترکیه است، رسیدن به آن تا کنون میسر نشده است.

چند روز پیش خبری توسط برخی خبرگزاریهای خارجی منتشر شد مبنی بر اینکه رژیم صهیونیستی قصد داشته در عاشورا سید حسن نصرالله را ترور کند. امروز هم در رسانه های ایرانی این خبر ترجمه و منتشر شده است. با هم مروری داشته باشیم و ببینیم این رژیم اصولا در این شرایط امکان انجام چنین جنایتی را دارد یا نه.

پس از ترور شهید سید عباس موسوی دبیرکل حزب الله، توسط جنایتکاران صهیونیست، همیشه امکان ترور برای رهبر بعدی هم قابل پیش بینی بود. خصوصا بعد از پیروزی های پی در پی حزب الله و شکست های پیاپی و ذلت بار صهیونیست ها، این امر با اقرار خودشان از شک به یقین تبدیل شد. آنها اگر لحظه ای امکان نابود کردن شخصی را در لبنان داشته باشند، کوتاهی و تعلل نخواهند کرد. 

داعش (دولت اسراییل در عراق و شام - و به زودی در اردن و عربستان و ترکیه) شاخه ای از القاعده است که با حمایت آمریکا و اسراییل و آموزشها و پشتیبانی های اطلاعاتی و سایبری صهیونیستها توانست به سرعت معروف شود و با جمع آوری نیرو، و اجرای چند حرکتِ پشتیبانی شده توسط آمریکا (مثل اشغال شهرهای عراق) به منابع عظیمی از سلاح و نفت و پول دست یابد. داعش بیش از آنکه خطرناک و وحشی باشد، یک توهم و ترس ساختگی است. ترسی خیالی که رسانه های غربی و سازمانهای جاسوسی غرب، به شکلی هوشمندانه برنامه ریزی کرده اند تا اسلام را با خود اسلام نابود کنند.

هرچند اخبار لبنان از زمان جنگ اخیر غزه مورد بی مهری و تغافل قرار گرفت اما اشغال عرسال توسط تروریستهای جبهة النصرة و داعش و جنگ چند روزه ارتش لبنان با آنها باعث شد دوباره خبری از لبنان به رسانه های ما برسد. اما زوایای پنهان و ناگفته ای در این میان وجود دارد که ذکر آنها خالی از لطف نیست.

جنگ با تروریسم در عرسال زودتر از آنچه توقع می رفت به پایان رسید. همان طور که در مطلب گذشته بیان شد عرسال شهری هم مرز با سوریه بوده و پذیرای پناهندگان سوری بود. پس از عملیاتهای بزرگ القصیر و قلمون بسیاری از بازماندگان تروریستها به این شهر و غارها و جنگلهای اطراف این شهر پناه بردند. پس از مدتی با حمایت برخی از مردم عرسال و برخی مقامات لبنانی، تجدید قوا کردند و گروهک های چند نفره خود را به گردانهای چند صد نفره ارتقا دادند. سه جریان تروریستی موجود در مناطق عرسال عبارتند از جبهة النصرة، داعش (دولت اسراییل در عراق و شام) و ارتش آزاد سوریه. داعش و جبهة النصرة با تکیه بر نیروی نظامی و اسلحه به اعمال زور و اجرای حدود شرعی پرداختند و ارتش آزاد هم با دزدی و گروگان گیری مشغول ارتزاق بود. محل اصلی استقرار تروریستها خارج شهر و در میان غارها و جنگلهای کوهستانی این منطقه است. طبق آمار رسمی، روزانه 12 هزار قرص نان از شهر عرسال به مناطق پیرامونی (برای تروریستها) ارسال می شد. 

دوشنبه به لبنان بازگشتم. در این مدتی که ایران بودم به چند علت، کمتر دست به قلم (یا بهتر بگویم: کیبورد!) بردم.

یکی مشغولیت ها و گرفتاری ها و برنامه ها در ماه رمضان بود. علت دیگر این بود که دوست دارم عنوان وبلاگ رعایت شود. یعنی خاطرات لبنان باشد. سوم اینکه خیلی وقتها اینترنت در دسترس نبود. خلاصه مدتی را از دست من آسوده بودید

باید اعتراف کنم اولین باری بود که هیچ رغبتی به بازگشتن به لبنان نداشتم. و حق هم با من بود. از وقتی وارد لبنان شدم متوجه شدم در تمام مدت ماه رمضان در طول شبانه روز فقط 5 ساعت برق (دو ساعت صبح ها و سه ساعت شب) هست و آب هم تقریبا قطع است. تعدادی از اهل محل هم محل های پارک ماشین در کوچه را با زنجیر و میله آهنی، به تصرف خود در آورده اند و جایی برای دیگران نمانده. از طرف دیگر وضعیت امنیتی هم مناسب نیست. از جنوب که اسراییل غاصب هر روز علاوه بر جنایاتش در فلسطین و بخصوص غزه، تجاوزی به لبنان هم می کند و یا شخصی را می رباید و یا مرزهای این کشور را مورد تجاوز قرار می دهد. در شمال هم که حزب الله با تروریستها درگیر است.

اما بشنوید از شمال لبنان، بخصوص منطقه عرسال:

بعد از مدتی نا امنی و خطر بمب گذاری، به سبب آنکه حزب الله بطور ریشه ای با قضیه برخورد کرد و راه های ورود تروریستها از سوریه به لبنان را بست، روزگار لبنان عادی بود. از طرف دیگر جناح حریری که امیدوار شده بود با ورود به صحنه سیاسی به جایگاه مطلوبش برسد، دست از پشتیبانی تروریستهای لبنان برداشت به حدی که آنها خود را بازی خورده دانستند و بر علیه جریان مستقبل اعلان جنگ و مبارزه کردند. ارتش هم در سایه حمایت جریان 14 آذار (مخالفان حزب الله)، به خوبی توانست بر طرابلس و شمال مسلط شود. با قطع پشتیبانی داخلی و کمک مالی و نظامی به تروریستها، اوضاع امنیتی بر وفق مراد بود به حدی که موانع فلزی و زنجیرهایی که در خیابانهای ضاحیه برای جلوگیری از توقف ماشینها گذاشته بودند را برداشتند. مدت کمی از این ماجرا نگذشت که داعش در عراق سر برآورد و همزمان با آن در لبنان هم انفجارات شروع شد. بر اساس شواهد و گزارشهای منتشره سه انفجاری که تا کنون رخ داد در واقع از لحاظ عملیاتی شکست خورده است. چرا که هیچکدام به اهدافشان نرسیدند.

از شروع تظاهرات در سوریه و تبدیل ناگهانی انقلابیون به تروریستهای مسلح بیش از دو سال می گذرد. با شدت گرفتن جنگ در سوریه، تلاشهای زیادی صورت گرفت که آنرا جنگ شیعه سنی نشان دهند و با تحریک احساسات مذهبی اهل سنت، نیروهای بیشتری جذب کنند.

به روایت یک شاهد عینی که اوایل درگیری ها از سوریه فرار کرد و به لبنان آمد، تروریست ها در منطقه شیعه نشین نزدیک حرم حضرت زینب به منازل مردم حمله می کردند و آنها را غارت می کردند. این خانم سوریه ای می گوید: «روی دیوار ها نوشته بودند مال و جان و ناموس شما برای ما حلال است. منتظر دختران شما هستیم. هر خانم چادر پوشی را می کشتند چون حتما یا شیعه است یا طرفدار حزب الله. من فقط به خاطر دخترهایم فرار کردم. وگرنه همانجا می ماندم تا در خانه ام کشته شوم. وگرنه از شهادت برای حجاب و دینم هیچ ترسی نداشتم و به هیچ عنوان چادرم را کنار نمیگذاشتم.»