در سال 2009 وقتی رییس جمهور لبنان، میشل سلیمان به فرانسه سفر کرد، با سارکوزی دیدار نداشت. کسی علت را نفهمید اما بعدا مشخص شد رییس جمهور فرانسه حاضر به دیدار با یک متهم نشده است.
بله رییس جمهور لبنان، وی پیش از آن، دوازدهمین فرمانده ارتش لبنان بود و در زمان ریاستش در ارتش تا حدودی با مقاومت در مبارزه با دشمن همراهی کرد و همچنین به سبب خطرات و پروژه های فلسطینی های تندرو در اردوگاه نهرالبارد، با آنها وارد جنگ شد. دستاورد های نظامی کوچک و بزرگ ارتش در این مدت قابل افتخار و احترام برای تمام لبنانی ها بود. اما در این میان، فرمانده این ارتش، تلاش کرد تا سجل ثبت احوال خود را از دهکده عمشیت (روستای زادگاه خود) به شهر پونتواز فرانسه منتقل کند و تابعیت فرانسه دریافت نماید.

جنایات رژیم صهیونیستی که گاه مستقیم و گاه غیر مستقیم و در نقاب و پشت صحنه انجام می شود همیشه یک هدف داشته: افزایش قدرت این رژیم، و تضعیف و نابودی کشورهای همسایه. انتفاضه 6 فوریه لبنان یکی از نقاط تاریخی مهم در تاریخ لبنان و مقاومت لبنان است که با مطالعه آن بیشتر به نقش مخرب رژیم اشغالگر، و زحمات مقاومت و مردم لبنان پی خواهید برد.

سفر پوتین به تهران و دیدار او با رهبر انقلاب یکی از اتفاقات مهم این هفته بود و از جهات مختلفی قابل بررسی است. با توجه به نحوه ملاقات پوتین با رهبر انقلاب که خارج از عرف دیپلماتیک انجام شد و پیرامون مسائل منطقه و مبارزه با تروریسم نقطه نظرات مشترکی مطرح شد، می توان چنین برداشت کرد که سیاست عمومی روسیه، با جناح انقلابی و حامی مقاومت در ایران همسو است و با جناح ساده اندیش رابطه با آمریکا میانه ای ندارد. البته جای شکی در این قضیه وجود ندارد اما این عمل، نشان داد حتی رهبران بزرگ دنیا هم روحانی را فردی ضعیف و ساده تشخیص داده اند که فریب وعده های آمریکا و غرب را خورده است. نحوه برخورد احترام آمیز و مودبانه وی با رهبر انقلاب و هدیه ارزشمند و منحصر به فردی که به ایشان تقدیم داشت، بسیار حایز اهمیت است.

استفاده از این مطلب صرفا با ذکر منبع مجاز است.

هرچند در ایران نگاه خوبی به روسیه، این کشور همسایه، و رقیب در منافع و منابع و اراضی وجود ندارد و در طول تاریخ سابقه خوبی برای خود باقی نگذاشته است اما در نگاه تحلیلگرانه و روابط بین الملل، نگاه کردن به قضایا با عینک خوب و بد یا حب و بغض شخصی جایی ندارد.

ایرانیان از دیرباز، ملتی غیور و قدرتمند بوده اند. حتی متجاوزان مغول، که در نبود حکومتی قوی توانستند به ایران حمله کنند، رفته رفته در فرهنگ ایرانی مضمحل شدند. متاسفانه، امروزه بسیاری از جوانهای ما با داشتن اطلاعات تاریخی این چنینی، دچار فخرفروشی و خودبرتر بینی هستند. سالهاست در سایتها و شبکه های اجتماعی، نظرات مستکبرانه ای در مورد کشورهای همسایه درج می کنند. هرگاه خبری ناخوشایند از عربستان منتشر می شود، برخی جوانها فحاشی می کنند، برخی تهدید می کنند که یک روزه خدمت ارتش شکم گنده عربستان می رسند، و...
اما جدای از عرق ملی و وطن دوستی، آیا واقعا ایران می تواند ارتش عربستان را یک روزه شکست دهد؟
پیش از هر چیز باید گفت ایران کشور صلح طلبی است که همواره از هنگام انقلاب اسلامی تا به امروز دست دوستی و وحدت به سوی همسایگانش دراز کرده است. لذا استراتژی نظامی ایران مبتنی بر دفاع است نه جنگ و حمله.

دیشب در منطقه سعدیات، جوانان حامی حزب مستقبل (به رهبری سعد حریریِ فراریِ ساکن در عربستان)، به مجمّع شیعیان  حمله کردند. هفته پیش هم به حسنیه دیگر (حسینیه بالای ده) حمله کرده و با شلیک 60 گلوله به آن، فرار کرده بودند. در لبنان مُجَمَّع (مجتمع) به محلی می گویند که شامل مسجد، حسینیه، سالن درس و کنفرانس و جلسه، و احیانا کتابخانه است و عموما فعالیتهای بسیج گونه و فرهنگی حزب الله در آنجا انجام می شود.

قسمت دوم سفرنامه آقای محمدی نائینی، روز پر خاطره ای را بازگو می کند. هرچند زمان سفر ایشان، در اوج مشکلات امنیتی و خطرات بوده و حساسیت نیروهای امنیتی، باعث ایجاد زحمت برای ایشان شده است اما باید بدانید پنج سال قبل هیچ خبری از ایست بازرسی و گیر دادن نبود.

ظهر یکی از مسئولین ارتش سوریه داشت در رادیو نور مصاحبه تلفنی ای رو پاسخ می داد. گفت هیاهوی رسانه ای دشمنان این هست که ارتش سوریه باخته و درحال شکست و عقب نشینی هست. ما سیاستها و تاکتیکهای خودمان را داریم و در زمینی که دشمن برنامه ریخته بازی نمی کنیم. محل و مکان درگیری رو نمیگذاریم تروریستها تعیین کنند. طبق برنامه و استراتژی های خودمان عمل می کنیم. او از حجم عظیم نقاط بازرسی و دفاعی خبر داد و گفت ارتش با تمام وجود درحال مبارزه با تروریستهاست.
هرچند صحبتهای ایشون بیشتر رسانه ای بود و واقعیت میدانی چیز دیگری است اما حرفش تا حدود زیادی درست بود.

امروز 20 می سالروز درگیری ارتش لبنان با تروریستهای اردوگاه نهرالبارد است. این اردوگاه در سال 1948 برای پناهندگان فلسطینی در شمال شهر طرابلس تاسیس شد. تقریبا 14 کیلومتر مربع مساحت داشته و در امتداد ساحل قرار گرفته است. پس از جنگ 33 روزه در سال 2006 ، شاکر العبسی با افرادش در اردوگاه شاتیلا ظاهر شد. سپس به اردوگاه نهرالبارد رفت و در آنجا مراکز گروه فتح الانتفاضه را اشغال کرد. کم کم افکار تکفیری و سلفی خود را اعلام کرد به شکلی که خشم برخی گروه های فلسطینی دیگر را بر انگیخت. حتی وی را متهم به رابطه داشتن با القاعده کردند. در پی این مخالفتها، وی برخی افرادش را به اردوگاه البداوی فرستاد. در 23 نوامبر 2006 افراد گروهک فتح الاسلام با کمیته امنیتی اردوگاه بداوی (پلیس های فلسطینی داخل اردوگاه) درگیر شدند. کمیته، آنها را از اردوگاه اخراج کرد و ارتش لبنان هم دو نفر از آنها را بازداشت کرد و تسلیم دادگاه نمود.