ایرانیان از دیرباز، ملتی غیور و قدرتمند بوده اند. حتی متجاوزان مغول، که در نبود حکومتی قوی توانستند به ایران حمله کنند، رفته رفته در فرهنگ ایرانی مضمحل شدند. متاسفانه، امروزه بسیاری از جوانهای ما با داشتن اطلاعات تاریخی این چنینی، دچار فخرفروشی و خودبرتر بینی هستند. سالهاست در سایتها و شبکه های اجتماعی، نظرات مستکبرانه ای در مورد کشورهای همسایه درج می کنند. هرگاه خبری ناخوشایند از عربستان منتشر می شود، برخی جوانها فحاشی می کنند، برخی تهدید می کنند که یک روزه خدمت ارتش شکم گنده عربستان می رسند، و...
اما جدای از عرق ملی و وطن دوستی، آیا واقعا ایران می تواند ارتش عربستان را یک روزه شکست دهد؟
پیش از هر چیز باید گفت ایران کشور صلح طلبی است که همواره از هنگام انقلاب اسلامی تا به امروز دست دوستی و وحدت به سوی همسایگانش دراز کرده است. لذا استراتژی نظامی ایران مبتنی بر دفاع است نه جنگ و حمله.

بازنشر این مطلب فقط با ذکر منبع مجاز است.

حدود 24روز پیش، متوجه شدم حجم زباله در سطلهای زباله وکنار آنها خیلی زیاد شده و مقداری هم کف خیابان پخش و زیر چرخ های ماشین ها له شده و در جاده پخش شده اند. بوی بسیار آزار دهنده ای خیابان ها را فرا گرفته بود. کم کم در اخبار منتشر شد که این قضیه فقط مربوط به ضاحیه نیست و کل بیروت حتی مناطق دولتی و توریستی هم گرفتار زباله شده. دلیل این امر تمدید نشدن قرار داد شرکت سوکلین، شرکت خصوصی جمع آوری زباله عنوان شد. از طرف دیگر یکی دو سالی است به خواسته مردم و طرح وزارت محیط زیست، محل دفن زباله ها باید تغییر داده شود. اما پشت صحنه اصلی این مشکل چیست؟ وزیر سابق، شربل نحاس چنین شرح می دهد:

موسسه لبنانی جهاد البناء یا جهاد سازندگی، از سال 1988 تاسیس شد. این موسسه تلاش دارد بوسیله برنامه ها و پروژه های متنوعش به پیشرفت و سازندگی مردم کمک کند.
اهداف این موسسه از این قرار است:

روز سوم

صبح سید آمد دنبالم. روز اول در مورد قصدم از سفر یک روزه به سوریه در صورت امکان به قصد زیارت حرم حضرت زینب و حضرت رقیه علیهما سلام گفته بودم.

دیشب در منطقه سعدیات، جوانان حامی حزب مستقبل (به رهبری سعد حریریِ فراریِ ساکن در عربستان)، به مجمّع شیعیان  حمله کردند. هفته پیش هم به حسنیه دیگر (حسینیه بالای ده) حمله کرده و با شلیک 60 گلوله به آن، فرار کرده بودند. در لبنان مُجَمَّع (مجتمع) به محلی می گویند که شامل مسجد، حسینیه، سالن درس و کنفرانس و جلسه، و احیانا کتابخانه است و عموما فعالیتهای بسیج گونه و فرهنگی حزب الله در آنجا انجام می شود.

قسمت دوم سفرنامه آقای محمدی نائینی، روز پر خاطره ای را بازگو می کند. هرچند زمان سفر ایشان، در اوج مشکلات امنیتی و خطرات بوده و حساسیت نیروهای امنیتی، باعث ایجاد زحمت برای ایشان شده است اما باید بدانید پنج سال قبل هیچ خبری از ایست بازرسی و گیر دادن نبود.

همین پریروز بود. توی آسانسور گیر کردم. حواسم نبود که ساعت داره 10 میشه و برق قطع میشه. خوبی آسانسورهای منطقه های ما (فقیر نشین ها که آسانسورش قدیمیه و شیک نیست) اینه که درب محافظ نداره. یعنی راحت میشه دست کرد لای قطعات قفل مکانیکی و درب رو باز کرد. همون که از بیرون با کلید مخصوص درب رو باز میکنن. اول از همه موبایلم رو درآوردم و چراغ قوه رو روشن کردم. بدبختانه آسانسور از طبقه، پایین تر رفته بود و دستم به قفل مکانیکی نمی رسید. چندبار در زدم. کسی نیومد کمک. همه یا بیرون خونه بودند یا خواب. کلیدم را درآوردم و با زحمت بسیار بلند ترین کلید رو پشت اهرم قفل، قرار دادم. با کلی مصیبت و درد انگشت بابت هل دادن کلید پشت اهرم، بالاخره درو باز کردم و نجات یافتم!

سفرنامه زیر توسط هم میهن عزیز جناب آقای محمدی نائینی نوشته شده است. از آنجا که ایشان در صنعت توریسم در ایران فعال است نگاه بسیار خوبی به لبنان داشته و با زبان شیوا و جذابی سفرنامه خود را نوشته است. ایشان تصاویر خوبی هم گرفته که البته گاهی عکس گرفتن خصوصا در ضاحیه برایش دردسر ایجاد کرده. متن سفرنامه و تصاویر بدون هیچ تغییری در محتوا یا کیفیت در اختیار شما قرار می گیرد. امیدوارم مثل من لذت ببرید.

شهید دکتر مصطفی چمران را شاید لبنانی ها بیشتر از ما بشناسند. آنها در سخت ترین زمان ها و مشکل ترین وضعیت ها با او زندگی کرده اند. در هجوم رژیم صهیونیستی و مبارزه بر ضد اشغالگران، در جنگ های داخلی و هجوم مسیحیان تندروی کتائب و قتل عام شیعیان، در سقوط نبعه و تل زعتر، در گرسنگی و تشنگی، در محاصره، در گرما و رطوبت مدیترانه، در ....