سه چهار سال بیشتر نداشت. از جنگ هیچ چیز نمی فهمد. از آوارگی فقط معنای دوری از خانه و اسباب بازی هایش را می فهمد، و تنها اشکهای مادر و غصه ی پدر را می بیند. با این حال از کنار پدر و مادر بودن خوشحال است. چند هفته ای است که با پدر و مادر و برادرش، مهمان خانواده ای لبنانی شده اند. همانها که وقتی سال 2006 جنگ شد، به خانه ی کوچک پدربزرگش آمدند و مدتی ماندند.

یادش می آید که سفره ی کوچک و ساده ی خودشان، با آمدن خانواده ی آن سید لبنانی، آنقدر بزرگ و رنگارنگ شده بود که دوست داشت همیشه این لبنانی ها مهمانشان باشند. کم کم می فهمید که مهمان نوازی و محبت و احترام به میهمان یعنی چه؛ یعنی خودت وضعت خوب نباشد و به غذای ساده قناعت کنی، اما برای میهمانت سنگ تمام بگذاری.

سفارت امریکا به شهروندانش تا سه شنبه مهلت داده تا از لبنان خارج شوند.
یک کشتی جنگی بریتانیایی در بندری در ترکیه لنگر انداخت.
سفیر سابق لبنان در واشنگتن: اوباما نیازی به جلب نظر کنگره برای حمله به سوریه ندارد.
نماینده لبنانی حامی مقاومت: جواب اولین گلوله ای که به سوریه شلیک شود، ۵۰۰ موشک به تل آویو است.
مخالفین سوری: با شروع حمله ی آمریکا نظام اسد از هم خواهد پاشید!
عبدالحلیم خدام: با پنج موشک اول آمریکا، اسد کشته خواهد شد.
ترکیه نیروهای خودش در مرز با سوریه را تقویت کرد.
مرکل: درست نیست دولتی از اتحادیه اروپا بدون اجازه اتحادیه بر ضد سوریه وارد عمل شود.

آیا جنگ خواهد شد؟

دل خیلی ها با شنیدن کلمه جنگ می لرزد. بعضی ها بیشتر بعضی ها هم کمتر. با اولین تهدید آمریکا به حمله به سوریه خیلی ها ترسیدند. همه می دانند هدف اصلی جنگ در سوریه قطع دستان ایران است. و بعد از آن نوبت جنگ به ایران می رسد. حالا ببینیم کفه ی ترازو به کدام سمت است.

این مطلب توسط لیبانیران ترجمه شده و انتشار آن فقط با ذکر منبع مجاز است.