راس ساعت ده صبح که برق آمد و دکمه آسانسور را زدم تا پایین بروم، از خانه همسایه شنیدم که با صدای بلند برای پدر پیرشان می گفت در جناح انفجار رخ داده. سریع وایرلس گوشی را روشن کردم و رفتم سایت النشره و دیدم در جناح بمب منفجر شده. متوجه نشدم جناح کجاست. پایین که رسیدم دیدم همه در میوه فروشی روبروی خانه جمع شده اند و به تلوزیون خیره شده اند. شبکه المیادین که دفترش یک خیابان پایین تر از محل انفجار است اولین گزارشگر زنده از انفجار بود. تازه فهمیدم بغل سفارت خودمان انفجار رخ داده. اول مشخص نبود انتحاری است یا موشک. میوه فروش که داشت صحنه های انفجار را می دید گفت این حتما انتحاری بوده. موشک اینطوری نمیکنه.

محصولات نظامی ایران به اذعان دوست و دشمن پیشرفت زیادی داشته است. محصولاتی که کاربرانش از کیفیت آن می نالند و دشمنان از قدرت مهیب آن.

قبل از آنکه خونتان به جوش بیاید و نویسنده را مورد الطاف خود قرار دهید لطفا ادامه مطلب را با من باشید تا کم کم و آرام آرام تصوری واقعی و منطقی از محصولات نظامی ایران داشته باشیم.

پس از انفجار در ضاحیه در محله ی رویس، نزدیک مجتمع سیدالشهدا، حزب الله برای تامین امنیت، خودش آستین بالا زد.
عصر جمعه 25 مرداد در تقاطع پر رفت و آمد رویس و مجتمع سیدالشهدا انفجاری رخ داد که اقلا 24 نفر شهید و بیش از 300 نفر دیگر زخمی شدند. مجتمع سید الشهدا سالن بزرگی است که حزب الله مراسم های مختلف و نمایشگاه های گوناگون در آن برگزار می کند. سالنی که بارها سید حسن نصرالله و دیگر مسئولین حزب الله را در خود جای داده است.

همه می دانند تروریستهای خارجی در سوریه با وعده پول و لباس و به امید دستیابی به شهرت و عنوان و اعتبار و دختران نکاح به سوریه می روند. بیشتر آنها جوانهای بیکار و بی سواد و مستضعف کشورهای عربی هستند که در آن کشورها کسی نگاهشان هم نمی کرده، حالا می روند سوریه تا با تکیه بر سلاح و حمایت خارجی، بتوانند برای خودشان فرمانده و مجاهد و انقلابی و ... لقب بگیرند و با پول و امکانات به کشور خودشان برگردند. این خیال خام آنان به واقعیت نخواهد پیوست. چرا که هیچ کشوری اجازه برگشت به آنان را نخواهد داد زیرا اطلاعات تروریستی و توان بمب گذاری و خرابکاری پیدا کرده اند و برای امنیت کشور خطر دارند.

سلام به همه دوستان و خوانندگان عزیز
با عرض تسلیت سالگرد شهادت امام جعفر صادق، صاحب مکتب جعفری و دانش نبوی.
بالاخره بعد از گذشت یک هفته از بازگشت به لبنان، دوباره فرصتی شد تا بنویسم. کارهای عقب افتاده زیاد است و وقتم خیلی فشرده است اما برخی مطالب را باید بنویسم که به زودی منتشر خواهد شد.
بطور خلاصه بگویم که فعلا وضع خوب است و ایست بازرسی های زیادی در ضاحیه برپا شده تا امنیت مردم تامین شود. برای همین مردم برای فرار از ترافیک و شلوغی که روزهای اول ایجاد شده بود، برای کار غیر ضروری بیرون نمی روند. بسیاری از افراد هم اصلا به جنوب یا شمال و زادگاه اصلی خود رفته اند تا امنیت و آرامش بیشتری داشته باشند. برای همین این روزها ضاحیه بسیار خلوت و آرام است.
نیروهایی که از سوریه بازگشته اند از وحشیگری و دروغگویی تروریستهای زامبی وارداتی می گویند و پیروزی های بچه های حزب الله و چالش پیش روی آمریکا و دشمنان سوریه. بر خلاف ادعاهای رسانه ای و جو حاکم، وضع در سوریه خوب است و ارتش سوریه و نیروهای حزب الله تسلط و اقتدار کاملی در میدان جنگ دارند.
زندگی با دو بچه خیلی سخت تر از یک بچه است و تقریبا آدم فلج می شود! منظورم این است که هر چقدر می دویم باز هم کارها عقب می افتد چون دائما باید به دو بچه رسیدگی کرد.

این مطلب توسط لیبانیران ترجمه شده و انتشار آن فقط با ذکر منبع مجاز است.

  سربازی برای خودش عالمی داره. یکی از قسمتای پر خاطره اش نگهبانیه. نگهبانی تو شب یه لذتی داره که آدم بعدا درک میکنه. اون موقع تو سرما و تاریکی و یه سرنیزه باید سرپا وایسید در حالیکه میدونید با وجود نگهبانان مسلح دژبانی، پشه هم نمیتونه وارد پادگان بشه. اون موقع است که حوصله آدم سر میره. بعضی ها روی دیوار با سرنیزه یادگاری می نویسن و ماه های باقیمانده تا پایان خدمتشان را حساب می کنند، بعضی ها هم نوشته های بقیه رو میخونن؛ مثل من. اون موقع است که می رسید به یه بیت شعر یا دلنوشته ای که یه سرباز برای امام زمان نوشته و با او درد دل کرده و یادتون میاد سرباز کی هستید.