انسان فراموشکار است.

وقتی به این دنیا می آییم فراموش می کنیم قبلش کجا بودیم.

وقتی متولد می شویم یادمان می رود در شکم مادر بودیم. کاملا احساسات و ادراکات و افکار و آرزوهایمان را فراموش می کنیم. حتی فراموش می کنیم چقدر به مادرمان زحمت دادیم و او را به رنج و درد انداختیم.

چهار سالمان که می شود یادمان می رود شیرخواره بودیم و راه نمی توانستیم برویم و زمین خوردنهایمان هم فراموش می شود.

دوستی  موضوعی مطرح کردند که بسیار جالب است. بخوانید:

به گزارش مشرق به نقل از فارس، صبح روز 11 نوامبر 1982 (آبان ماه 1361) جوان 19 ساله لبنانی، بعد از نماز صبح سوار پژوی 504 خودش شد و از ولایت پدری‌اش دیرقانون النهر خارج و به سمت «صور» به راه افتاد، جوان کم سن و سالی بود، اما افکاری بلند در سر داشت، در آن زمان بیشتر بخش های لبنان از سوی رژیم صهیونیستی اشغال شده بود، او می خواست کاری جاودانه انجام دهد و شجره مقدسی را پایه گذاری کند که تا سالها و دهه ها بعد بتواند خار چشم دشمن صهیونیستی باشد

همیشه همینطور بوده، مهم هم نیست در جبهه ی حق تندروی کنی یا باطل. تندروی نتیجه اش به بیراهه رفتن و دور شدن از جبهه ی حق است. ابوحنیف یکی از ایرانی هایی است که امام موسی صدر وی را زیر بال و پر گرفت و بواسطه ی شهید چمران وی را برای آموزش های نظامی به جنبش فتح معرفی کرد. اما ابو حنیف با شکستن نمکدان، افکار و راه جنبش فتح را دنبال کرد و با تندروی هایی که فلسطینی ها داشتند همراه شد. وی کار را به آنجا رساند که با امام موسی صدر و شهید چمران به دشمنی پرداخت.

دوستی پیامی ارسال کرده بود مبنی بر اینکه لغو روادید بین ایران و لبنان لغو شده و باید ویزا تهیه کرد. یکی از دوستانم که پریروز شنبه وارد لبنان شده بود از پلیس گذرنامه ی لبنان سوال کرده بود و گفته بودند ایرانی ویزا لازم ندارد. چند ایرانی دیگر هم که همراه وی بودند گفتند ما ویزا نگرفتیم.